Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Συχνά στη σιωπή της νύχτας, όταν όλη η φύση μοιάζει να κοιμάται γύρω μου,ακούγεται ένα απαλό χτύπημα στη πόρτα της καρδιάς. Την ανοίγω και μια φωνή μου λέει: μη φοβάσαι... η δική μου η καρδιά θα σου κρατάει συντροφιά στα όνειρα σου.

Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Μπικάκης Με έχει κουράσει η μοναξιά λες και στην Γη μονάχος ζω σαν χελιδόνι στον χιονιά τα καλοκαίρια σου ζητώ Και εσύ που μου έδωσες φτερά Και εσύ που μου έδωσες φτερά πέταξες σ' 'αλλο ουρανό και εδώ τελειώνει το όνειρο εδώ τελειώνει το όνειρο Από παιδί στα σκοτεινά με είχε ξεχάσει και ο Θεός  και κάποια μέρα ξαφνικά  ήρθες εσύ σαν ήλιου φως Με εμαθες να είμαι δυνατός  και να αντέχω τις πληγές να μην ρωτάω τι και πώς όταν μοιράζονται οι ζωές Και εσύ που μου έδωσες φτερά Και εσύ που μου έδωσες φτερά πέταξες σ' 'αλλο ουρανό και εδώ τελειώνει το όνειρο ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ....

Ίσως τώρα που δαμάσαμε τη θάλασσα Ίσως τώρα που η αύρα της μας αφήνει ανέγγιχτους Ίσως τώρα που έπαψαν τα κύματα να δροσίζουν τις άκρες των δακτύλων μας Ίσως τώρα που η νηνεμία επικράτησε και τα πάθη καταλάγιασαν Ίσως τώρα που η σιωπή ταξιδεύει στη καθημερινότητα Ίσως τώρα που η μοναξιά και η θλίψη χορεύουν στο λευκό σεντόνι Ίσως τώρα που ο πόνος ,αγκάθι χάραξε μια μια όλες τις πτυχές της καρδιάς Τώρα...που είσαι εσύ εκεί Τώρα...που είμαι εγώ εδώ Ίσως να είναι καλύτερα Ίσως έτσι να είναι καλύτερα Ίσως...

Νιώσε με... Σώσε με... (Αγαπημένο άκουσμα) Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα τριγύρω οι άνθρωποι αν μ' αγαπούνε για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε. Κι όμως να που δεν ξέρω ποιος εγώ, κι υποφέρω νιώσε με, σώσε με κι ό,τι θες σ' το προσφέρω. Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα τους όρκους που 'δωσα, γλυκιά μου, εσένα και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα. Κι όμως να που δεν ξέρω... Πολλοί ορκίστηκαν πως μ' αγαπήσανε γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα και σαν τους πίστεψα μ' εγκαταλείψανε, ανάγκη μ' είχανε, αυτό μονάχα.

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ Δεν ξέρω απόψε πως περνάς σε ποια γωνία ακουμπάς Ποιο δρόμο διάλεξες να πας και ποια ιστορία κουβαλάς Απόψε, αν θα βγεις απόψε, μην πας μακριά Αν μ' ακούς απόψε, μην πεις τίποτα Όλοι εδώ τρέχουν στα τυφλά κυνηγημένα αρπαχτικά Δεν έχουν μείνει μυστικά ξεκλειδωμένη μου καρδιά Απόψε, αν θα βγεις απόψε, μην πας μακριά Αν μ' ακούς απόψε, μην πεις τίποτα

Ι. Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ. Το σώμα σου ωραίο Το σώμα σου απέραντο. Χάθηκα στο απέραντο. Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής. Όσο απομακρύνεσαι Σε πλησιάζω. Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου. Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου. Σε αναπνέω. Η γλώσσα μου στο στόμα σου η γλώσσα σου στο στόμα μου- σκοτεινό δάσος. Οι ξυλοκόποι χάθηκαν και τα πουλιά. Όπου βρίσκεσαι υπάρχω. Τα χείλη μου περιτρέχουν τ' αφτί σου. Τόσο μικρό και τρυφερό πως χωράει όλη τη μουσική; Ηδονή- πέρα απ' τη γέννηση, πέρα απ' το θάνατο. Τελικό κι αιώνιο παρόν. Αγγίζω τα δάχτυλα των ποδιών σου. Τι αναρίθμητος ο κόσμος. Μέσα σε λίγες νύχτες πως πλάθεται και καταρρέει όλος ο κόσμος; Η γλώσσα εγγίζει βαθύτερα απ' τα δάχτυλα. Ενώνεται. Τώρα με τη δική σου αναπνοή ρυθμίζεται το βήμα μου κι ο σφυγμός μου. Δυό μήνες που δε σμίξαμε. Ένας αιώνας κι εννιά δευτερόλεπτα. Τι να τα κάνω τ' άστρα αφού

Κάθε πρωὶ Καταργοῦμε τὰ ὄνειρα Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια Τὰ ροῦχα μας εἶναι μιὰ φωλιὰ ἀπὸ σίδερο Κάθε πρωὶ Χαιρετᾶμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν ἁρμόνικες -Ἦχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά. (Ἀσήμαντες ἀπαριθμήσεις -Τίποτα, λέξεις μόνο γιὰ τοὺς ἄλλους. Μὰ ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιά;)

Μαζί σου να'μαι  και όπου να'ναι  Στίχοι: Δημήτρης Ιατρόπουλος Μουσική: Norman Gimbel Πρώτη εκτέλεση: Αλέκα Κανελλίδου Πόσο γλυκά με σκοτώνεις με την αγάπη σου αυτή ακόμα κι αν με πληγώνεις όλα για σένα δεν έχω άλλο από σένα δεν έχω άλλο από σένα στη ζωή Γεννήθηκα μαζί σου δεν έχω παρελθόν μαζί σου όλα είν' ατέλειωτο παρόν και ζω γι αυτή την ώρα εδώ μαζί σου τώρα Πόσο γλυκά με σκοτώνεις με την αγάπη σου αυτή ακόμα κι αν με πληγώνεις όλα για σένα δεν έχω άλλο από σένα δεν έχω άλλο από σένα στη ζωή Ζούσα χωρίς να ξέρω ποια είναι η ζωή είχα πιστέψει πως αγάπησα κι εγώ όμως μαζί σου νιώθω πρώτη φορά τον πόθο Πόσο γλυκά με σκοτώνεις με την αγάπη σου αυτή ακόμα κι αν με πληγώνεις όλα για σένα δεν έχω άλλο από σένα δεν έχω άλλο από σένα στη ζωή

Αγάπη είναι, να μ' αγαπάς έστω κι αν δεν τ' αξίζω 

τώρα με μια φωτογραφία ταξιδεύω... στα τρίσβαθα της μοναξιάς Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις ψέμα οι χρησμοί του δράματος δεν έχει τίποτα να λύσεις όλα ζωή και θάνατος Αυτό που νιώθω όταν γελάω εσύ το νιώθεις όταν κλαις κι όσα με ζόρια εγώ περνάω εσύ τα βλέπεις αμμουδιές Μονάχα αυτό κατάλαβα απ' όλο το ταξίδι πως όσο αλλάζουμε ζωή τόσο μένουμε ίδιοι δεν έχω κάτι να σου πω τι να σου εξηγήσω νύχτα με παίρνουν τα όνειρα νύχτα με φέρνουν πίσω Τα καλοκαίρια μόνο ξέρουν να μας γλυκαίνουν τους καιρούς κι όσα τα δυο μας μάτια θέλουν αυτά μας κάνουν κυνηγούς Τώρα τα βλέπω όλα απλά σαν αλητάκος σκύλος όπως γελάνε τα παιδιά και όπως σκάει ο ήλιος

Τι μου 'κανες έρωτα μου φτερωτέ τα βέλη σου στου πόνου το πηγάδι εβούτηξες και στις καρδιάς μου τις πτυχές τα απέθεσες 

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους, να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά, σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους. Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί

Σαν φεγγάρι  καθρεφτίζω  τη μοναξιά  στης θάλασσας  την αγκαλιά  και εσύ... πλοίο που έφυγες  Στίχοι: Κώστας Φασουλάς Μουσική: ΔημήτρηςΠαπαδημητρίου Πρώτη εκτέλεση: ΠαντελήςΘαλασσινός Βαθύ ποτάμι ο έρωτας βαθύ κι αγριεμένο που μέσα του αγκαλιάζονται καρδιά, ψυχή και σώμα. Μα είναι φορές που γίνεται καμίνι πυρωμένο και παίζει με τη δίψα μου και το στεγνό μου στόμα. Να'ταν το ανέλπιστο φιλί που με κερνάς απόψε. Να ρίζωνε και να άνθιζε βαθιά μες στην καρδιά μου. Παιχνίδι σου η κάθε σου κορφή θα φάνταζε μπροστά μου κι εσύ δε θα 'σουν μια φωτιά που καίει τα σωθικά μου. Βαθύ ποτάμι ο έρωτας βαθύ κι αγριεμένο που μέσα του ναυάγησα χωρίς να λογαριάσω το πως θα λύσω τη θηλιά που με κρατά δεμένο και που θα βρω την αντοχή αντίκρυ να περάσω.

Κάποτε... το κόσμο  ζήτησα μια στάλα  για να γίνει... ένα βήμα  να κάνω να 'ρθω εκεί... εκεί... που σιγοτραγουδούν τ 'αστέρια  και το φεγγάρι κρατάει  μουσική... εκεί... που η αύρα  της θάλασσας ηδονικά χαϊδεύει το κορμί και ψιθυρίζουν τα κύματα  του έρωτα  τα λόγια... εκεί... που μες στις φλέβες αστείρευτο ποτάμι κυλάει... αγάπη πολλή

ΕΡΜΗΝΕΙΑ : Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΛΟΥΚΑΣ ΘΑΝΟΣ ΠΟΙΗΣΗ: ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις. Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό, θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό, από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης. Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό. Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ, να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι, κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι... Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής, κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις. Θεριά οι α

Τη δύση... είδαμε μαζί Την ανατολή... δυστυχώς, τη χάσαμε  πονώ ακόμη 

Στη χρυσή αμμουδιά         τα χάδια σου γεύτηκα  το πρώτο σου φιλί  με ταξίδεψε...  σε ένα ξεχωριστό  παράδεισο  στα βάθη της γαλαζοπράσινης θάλασσας