Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

26-06 παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών  σε μια κοινωνία που έχει παγκόσμιες μέρες αλλά κλείνει τα μάτια στο πρόβλημα  σε μια κοινωνία που απλά συζητάμε και μετά ξεχνάμε  σε μια κοινωνία που αν διαφέρεις είσαι στο περιθώριο  σε μια κοινωνία που φροντίζει επιμελώς περισσότερο την εξάρτηση παρά την αποθεραπεία  και εν τέλει σε ένα πολιτικό σύστημα που σε θέλει εξαρτημένο και άρα υποχείριο στις ορέξεις του

Σου είχα πει αγαπώ  τη μοναξιά φίλη καρδιακή  παρέα στις άναστρες νύχτες ποτό τσιγάρο σκέψεις αναθεωρήσεις επαναστάσεις συμβιβασμοί ζωή που πέρασε ζωή που θα'ρθει χαμόγελο δάκρυ κάθε βράδυ... φίλη καλή στο ταξίδι του μυαλού και της καρδιάς μα δεν σου είχα πει το δάκρυ της αβάσταχτο πολύ

Τη ζωή μας χωρίς πολλά λόγια  την αφήσαμε να την  αναποδογυρίσουν και να την κάνουν παλιοσίδερα και δεν κάναμε καμιά προσπάθεια για να τη σώσουμε απλά παραδοθήκαμε άνευ όρων έτοιμοι για την πυρά πεταμένοι μέσα σε ξερόχορτα τι και αν βλέπαμε τα χλωρά δίπλα μας κλείσαμε τα μάτια βουλώσαμε τα αυτιά και είπαμε η ζωή συνεχίζεται αλλά... δεν είδαμε ότι η ζωή μας τελείωσε ρομποτάκια σε ένα σύστημα, σε ένα σύστημα που κλέβει τις ανάσες μας και ποδοπατεί την αξιοπρέπεια μας

Ποτέ μην αφήσεις κανέναν να σου στερήσει το δικαίωμα να'σαι ατόφιος. Η μέρα είναι για το μυαλό και τις αισθήσεις,το σκοτάδι είναι για τη καρδιά και τη διάνοια.Ποτέ μη φοβηθείς. Το μυαλό σου μπορεί κάποτε να σε παρατήσει ,μα η καρδιά σου όχι.

... ταξιδεύω στα ήρεμα νερά σου περιπέτεια στο χείμαρρο ζωής πετραδάκι πετραδάκι το βράχο κυλάμε μακριά από το μικρό μας το σπιτάκι καφές ζεστός τις κρύες νύχτες αγκαλιά τ' αστέρια αγναντεύουμαι ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της ζωής μας

Σημαντική μέρα σήμερα....παίζει η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας  με τη αντίστοιχη της Γερμανίας .Ευχή όλων να περάσει στους τέσσερις,η ομάδα μας , και γιατί όχι και στο τελικό( θα κερδίσουμε 2-1πρόβλεψη δική μου)Ενική Ελλάδος γεια σου!! Απορία: Βλέπω σε πολλούς φίλους  μου στην αρχική σελίδα φώτο  που περιγράφουν τι θα κάνουμε τους Γερμανούς,από πολιτικής άποψης,στο παιχνίδι  ,τι θα ακούσουν ,τι θα τους πούμε ,η Μέρκελ θέλει δεν θέλει θα ακούσει τον εθνικό μας ύμνο και άλλα τέτοια  ,ακούω και από φίλους και γνωστούς  ,έξω από το φβ, τα ίδια ...και έρχομαι τώρα να ρωτήσω...δηλαδή περιμέναμε σε έναν αγώνα να δείξουμε τη παλικαριά μας σαν Έλληνες και τον τσαμπουκά μας  ενώ στις εκλογές τι; φοβηθήκαμε το αύριο και δώσαμε στη Γερμανία και σε κάθε χώρα το δικαίωμα να επεμβαίνει  στα εσωτερικά της χώρας μας ,ενώ ήταν η ευκαιρία μας (δύσκολα μεν )να ζήσουμε  την ομορφιά του ονείρου  και τώρα στον αγώνα θα τα πούμε έξω από τα δόντια  ; Μπορεί και όλα αυτά που λέγονται για το παιχνί

Νιώθοντας φόβο για το άγνωστο αύριο δυστυχώς χάσαμε... την ομορφιά του ονείρου.

...στην άκρη τ' ουρανού  απλώνεται η θάλασσα  μπλε βαθύ οι κόμποι της ψυχής στο είναι διάσπαρτοι * ...διηγήματα του κόσμου η αρχή του τέλους  και ο γόρδιος δεσμός του Μέγα Αλέξανδρου το χρυσοστόλιστο  σπαθί να περιμένει

«Από το τίποτα μέσω του τίποτα στο τίποτα» (Χέγκελ)

Αρμενίζεις και πάλι απόψε         στον αφρισμένο ωκεανό  της καρδιάς μου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι  καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου  βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ  πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα  μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα  τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες  καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν  ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν  καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο. Νοέμβρης 1983

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα Δε θα'χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις. Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά Τόσο μα τόσο σοβαρά Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ'έναν τοίχο Με τα χέρια σου δεμένα Ή μέσα στ' αργαστήρι Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι, Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα'χεις δει το πρόσωπό τους Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά  Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ'τη ζωή δεν είναι Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά Τόσο μα τόσο σοβαρά Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου  Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις Όσο κι αν φοβάσαι  Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά

Στίχοι: Κωνσταντίνος Κάτσος Μουσική: Κωνσταντίνος Κάτσος Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Πέτα Απόψε θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά μέσα στα χέρια μου να΄σαι όλη νύχτα να σε γεμίσω φιλιά Απόψε θέλω στα μάτια να σε κοιτώ κι όπως τη πρώτη φορά που σε είδα απ΄την αρχή να σ΄ερωτευτώ Κι άσε τον κόσμο να τρέχει άσ΄τη νύχτα να φεύγει εμείς θα μείνουμε εδώ αγκαλιά Άσε τη γη να αλλάζει τίποτα μη σε νοιάζει εμείς θα μείνουμε εδώ αγκαλιά Απόψε θέλω να σ΄αγκαλιάσω σφιχτά κι όπως θα ενώνονται αργά τα κορμιά μας να πάρουν όλα φωτιά Κι όταν ξαπλώσεις δίπλα μου απαλά θα σε κοιτάξω για να δω την αγάπη γλυκά να χαμογελάς Κι άσε τον κόσμο να τρέχει άσ΄τη νύχτα να φεύγει εμείς θα μείνουμε εδώ αγκαλιά Άσε τη γη να αλλάζει τίποτα μη σε νοιάζει εμείς θα μείνουμε εδώ αγκαλιά Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μας νύχτα θυμάμαι ακόμα τα πρώτα φιλιά όταν σ΄αγκάλιαζα τον κόσμο όλο είχα αγκαλιά

Το δάκρυ κύλησε, διάφανη σταγόνα στην απεραντοσύνη  της ζωής. Το γιασεμί μαράθηκε στης μοναξιάς  τη γλάστρα.  Η μέρα ταξίδεψε. Οι φανοστάτες  άναψαν στις γωνιές του δρόμου. Βουβές σκιές προσπέρασαν  στο μαύρο της νύχτας χάθηκαν  Και ο δρόμος...; απέμεινε μόνος. photo by Georgia

Photo by Georgia

«Φρόνιμα καὶ ταχτικὰ πάω μὲ κεῖνον ποὺ νικᾷ». Ὁ ἕνας Λίγη δροσιά, οὐρανέ μου, καὶ χάηδεμα τ᾿ ἀνέμου, κελάηδημα πουλιοῦ, ξανάνιωμ᾿ Ἀπριλιοῦ! Ἀνάσ᾿, ἀνάσα λίγη! Χρόνια ἡ θελιὰ μᾶς πνίγει. Λίγη χαρὰ σ᾿ ἀφτὰ τὰ σκοτεινὰ γραφτά! Σοῦ πήρανε, λαέ μου, τὸ δίκιο τοῦ πολέμου πατριδοκαταλύτες, ξένοι καὶ ντόπιο ἀλῆτες! Ὁ ἄλλος Ἂν θέλεις νὰ χαρεῖς τὴ λεφτεριά, νωρὶς γίνε προδότης, γίνε! Τιμή, ντροπὴ δὲν εἶναι. Θά ῾ναι μαζί σου οἱ νόμοι κι ἡ πλερωμένη γνώμη! Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου κι ἀπ᾿ τὸν ἀφέντη πιάσου! Κι ἅμα σὲ φτύνει ἀφτός, νὰ κάθεσαι σκυφτὸς καὶ θά ῾χεις τὰ πρωτεῖα στὴ σάπια πολιτεία. Ὁ λαός Ἔξω τοῦ ἀφέντη ἁρμάδα φυλάει, μὲ μπούκα ὀρθή, τὸ λείψανό σου, Ἑλλάδα, μὴν ξάφνου ἀναστηθεῖ!

Πολλές φορές "επενδύεις"σε κάποιους ανθρώπους ενώ κατά βάθος ξέρεις ότι αυτό που σε ελκύει είναι μόνο το φωσφορούχο κίτρινο του περιτυλίγματος.

 by:  http://antikleidi.wordpress.com Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους… “ Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη…… Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: -’Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;’ -’Όχι, δεν μπορώ’ απάντησε ο Πλούτος. ‘Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα’. Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. -’Σε παρακαλώ, βοήθησέ με’ είπε η Αγάπη. -’Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου’

Είσαι ελεύθερος άνθρωπος όταν διατηρείς για τον εαυτό σου το δικαίωμα να λες καλημέρα σε όποιον εσύ επιλέγεις.                                                                                                Μάνος Χατζιδάκις

Θάρρος δεν σημαίνει απουσία φόβων - αλλά ικανότητα να μην τους επιτρέπουμε να μας παραλύουν.

Aν δεν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού... δεν βγάζουν οι πλάτες σου φτερούγες... Νίκος Καζαντζάκης

Το μόνο που τρέχει είναι το νερό , όλα τα άλλα εξαρτιούνται από μας  ή να τα αφήσουμε στάσιμα  ή να τα κυλήσουμε

Στίχοι : ΄Ακος Δασκαλόπουλος Μουσική : Νότης Μαυρουδής Από το Δίσκο Μια Νύχτα στους Αιώνες Κάθε στιγμή κάθε ψυχή είναι δεμένη με μία κλωστή και ο καιρός χαρταετός έρχεται πάει λουσμένος στο φως Ζούμε κι εμείς οι αφελείς το τέλος μόνο της κάθε γιορτής για ένα βαλς που μας χρωστάς κι είναι γραμμένο μονάχα για μας Κάθε χαρά είναι ζαριά που κάποιοι ξέρουν και φέρνουν συχνά και σα λεκές το στυλ που λες είναι που μένει και σώζει το χτες Ζούμε κι εμείς οι αφελείς το τέλος μόνο της κάθε γιορτής για ένα βαλς που μας χρωστάς κι είναι γραμμένο μονάχα για μας

...και να που φτάσαμε εδώ τη μοίρα μας να έχουμε στα χέρια μας , να αποφασίσουμε για τη ζωή μας , για το μέλλον μας, αλλά το θάρρος μας  κρυμμένο, σαν μικρό παιδί που παίζει κρυφτό που αν δεν το βρεις δεν βγαίνει  και να αφήνουμε μόνο το φόβο ατρόμητο να προσπαθεί με νύχια και με δόντια  κυρίαρχος του παιχνιδιού να γίνει  παραλύοντας όλες τις δυνάμεις μας 

Όσο μπορείς   Κωνσταντίνος Π. Καβάφης Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.