Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή. Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου Αφού ιδέες έχουν δικές τους. Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά. Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο και κομπάζει ότι με τη δύναμή του τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά. Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

''Όταν ήμουνα ερωτευμένος ένιωθα μια φοβερή αναστάτωση, μια λαχτάρα σε όλο μου το κορμί...Ο πόθος και το πάθος, μου είχαν πάρει τα μυαλά. Όλο αυτό το διάστημα, δεν έγραφα, δεν δούλευα, δεν έβλεπα τους φίλους μου. Ζούσα εξαρτημένος από τις κινήσεις ή την ηρεμία της αγάπης μου. Κάπνιζα βουνά από τσιγάρα και έπαιρνα τόνους από βιταμίνες, ξυριζόμουν δυο και τρεις φορές την ημέρα, έκανα δίαιτες και πεζοπορίες. Με καταδίωκε μέχρι βεβαιότητας η παράνοια της απάτης...Όλη την ώρα σκεφτόμουν ότι τη φιλάω, την κοιτάζω, τη χαϊδεύω. Μέσα σε λίγες βδομάδες ξόδεψα πάρα πολλά λεφτά, πάρα πολλές ελπίδες, πάρα πολλή αντηλιακή κρέμα, πάρα πολύ σπέρμα και πάρα πολλή κολόνια. Άκουγα πάρα πολλή κλασική μουσική, έκανα κατάχρηση του χρόνου,εξάντλησα την υπομονή μου και στέγνωσε και το τελευταίο δάκρυ. Γι'αυτό λέω όταν θυμάμαι εκείνο τον καιρό: Ποτέ μου δεν υπέφερα τόσο, όσο όταν ήμουν ευτυχισμένος''.                                 Χουάν κάρλος Μπενίτες.(Κοσταρικανός συγγραφέας)