Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Αδυσώπητη η Μοναξιά σε Τραβά στης Θλίψης το Άπειρο Αιωρούμενος Στο Κενό Του Χθες Μέσα   Στο Χαμένο Σήμερα.

-Το κείμενο που αναπαράγω εδώ δεν είναι ένα παραμύθι αλλά ,μάλλον, ένας καθοδηγούμενος στοχασμός σχεδιασμένος σε μορφή ονείρου,που στόχο έχει να εξερευνήσει τις πραγματικές αιτίες των αποτυχιών μας. Παίρνω το θάρρος να σου προτείνω να το διαβάσεις με προσοχή , προσπαθώντας να σταματάς λίγα δευτερόλεπτα σε κάθε φράση και να φαντάζεσαι την κάθε εικόνα.-Χόρχε Μπουκάι  Περπατώ σ'ένα μονοπάτι.   Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν.   Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα , στα πουλιά , στις πέτρες.   Στον ορίζοντα διαγράφεται το περίγραμμα μιας πόλης.   Οξύνω τη ματιά μου για να την ξεχωρίσω καλύτερα.   Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.   Χωρίς να ξέρω πως, συνειδητοποιώ ότι σε αυτήν τη πόλη μπορώ να βρω όλα όσα επιθυμώ.   Όλους μου τους στόχους , τους σκοπούς , τα μελλοντικά μου επιτεύγματα. Οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.   Αυτό που θέλω να καταφέρω, αυτό που χρειάζομαι , αυτό που ήθελα να γίνω πιο πολύ , αυτό που επιδιώκω , αυτό που προσπαθώ

Ε Άνθρωπε Μη Ρωτάς που Χάθηκε η Ζωή σου Την Απόθεσες ,Άνευ Όρων, στο Βωμό της Ρηχότητας.

Περνάει ο καιρός και τα άσχημα καίγονται στη πυρά του χρόνου απομένοντας η στάχτη που τη σκορπά ο άνεμος. Περνάει ο καιρός και τα δάκρυα λιγοστεύουν ένα μελαγχολικό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη στη θύμηση των όμορφων στιγμών. Περνάει ο καιρός και ο πόνος είναι γλυκός (αν ποτέ γίνεται γλυκός ο πόνος) γι'αυτό που χάθηκε.

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε φυλάξου για το τέλος θα μου πεις Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μ