Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Κύριε! με όργωσες. Μου πέταξες έξω τα νεύρα , το υνί σου σκοντάφτει στο κόκκαλο. Πες μου τι ψάχνεις να βρεις επιτέλους; Γυρεύεις τους σπόρους που ανθίζουν την ποίηση; Γυρεύεις τα χρώματα;             Άδικα ! Με σκότωσες άδικα , Κύριε , και σήμερα ! χάλασε αν θέλεις έναν πλανήτη σου. Δεν έκανες τίποτα. Μάταια πόνεσες πάλι τα χέρια σου. Ό,τι κι αν κάνεις , μ'αυτά μου τα χρώματα , μ'αυτούς μου τους σπόρους εγώ-   την εκκλησιά θα την χτίσω. Κουβαλάω στους ώμους μου κολώνες φωτός    να στηρίξω τον κόσμο. (απ'το "Βάθος του Κόσμου)

Δεν θα θελα το χρόνο,αν μπορούσα, να γυρίσω πίσω ούτε να τον σταματήσω πουθενά χαίρομαι που έφτασα μέχρι εδώ που έζησα αυτά που πέρασαν από τη ζωή μου, σωστά και λάθος καλά και άσχημα, και αυτά που απλά στάθηκαν για λίγο μέσα σ'αυτή Έχτισα,γκρέμισα ,γέλασα ,έκλαψα ξεκίνησα από την αρχή Ποτέ δεν άφησα τα όνειρα μου, άλλα πραγματοποιήθηκαν άλλα όχι. Έβαλα καινούριους στόχους δεν ξέρω αν τα καταφέρω αλλά θα προσπαθήσω όσο μπορώ αποφεύγοντας στο μετρό του δυνατού τα λάθη τα πολλά Δεν έπαψα να σκέφτομαι ,να νοιάζομαι ,να αγαπώ τα πλάσματα αυτού του κόσμου κι αν μου προσφέρουν την αγάπη χαρά διπλή Η μόνη ευχή να είμαι υγιείς για να μπορέσω , όσο ζω, να γελάσω με όλα αυτά που θα έρθουν να κλάψω γι'αυτά που θα φύγουν Κι αν το λιθαράκι που θα αφήσω φεύγοντας κι εγώ (όλοι αφήνουμε κάτι ) είναι καλό ας το ακολουθήσουν αν πάλι είναι κακό να το αποφύγουν Οι επόμενοι κρίνουν.

Είπες: «Θα πάγω σ' άλλη γη,θα πάγω σ' άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλίτερη απ' αυτή. Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή κι είν' η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη. Ο νους μου ως πότε μέσ' στον μαρασμό αυτόν θα μένει; Όπου το μάτι μου γυρίζω, ό,τι κι αν δω Ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα» Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί.Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.Και στις γειτονιές τις ίδιες θα γυρνάς` και μέσ' στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλη αυτή θα φτάνεις. Για τα αλλού-μην ελπίζεις- δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κόχη τούτη τη μικρή, σ' όλη τη γη τη χάλασες.

"'Έλα κι εσύ " έγραψες στο τοίχο τη μέρα που έφευγες με το δισάκι στους ώμους για τις γειτονιές του κόσμου "Βάλε σημάδι απ'όπου περνάς για να σε βρω" στο δισάκι σου χάραξα από καιρό ΕΡΜΗΝΕΙΑ   ΔΗΜΗΤΡΗΣ   ΦΡΑΓΚΟΣ. ΣΤΙΧΟΙ.   ΔΙΟΝΥΣΗΣ   ΜΠΡΑΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗ .ΓΙΑΝΝΗΣ   ΒΑΛΕ ΣΗΜΑΔΙ Ξύπνα με αν θες από τη νύχτα πού αγαπώ και σφιχταγκάλιασε σφιχτά το πρόσωπο μου μέσα στη νύχτα άναψε μου τη φωτιά κι απ το κορμί μου πάρε το βασίλειο μου Ένα ταξίδι μακρινό    κι όπου με πάς   θα ακολουθήσω τη γαλάζια θάλασσα σου βάλε σημάδι το λιμάνι πού ζητάς   βάλε το χάδι της αγάπης στ όνομα σου Ξύπνα με αν θες απόψε πού σ αναζητώ δώσμου τα χέρια σου τα όμορφα να κλείσω κι από τα χείλη μου έλα πάρε το φιλί κι ας μη μπορέσω πια ποτέ εγώ να ζήσω

Σ'ερωτεύτηκα και αφέθηκα στη σαγήνη της στιγμής. Μα Εσύ... Έφυγες. Μ'άφησες στις ξένες αγκαλιές ν'αναζητώ τη ζεστασιά του κόσμου

Σου είχα πει κάποτε ότι τα πράγματα αλλάζουν. Ακόμη και τη στέρφα γη αν τη σκαλίσεις , την ποτίσεις, με υπομονή επιμονή και αγάπη έρχεται κάποια στιγμή που ανθίζει.

Ποιος είσαι ,λοιπόν , πίσω απ'αυτό πρόσωπο που η κάθε   μέρα τ'αλλάζει, ποιος είσαι πίσω απ'τις πράξεις που κάνεις τη μέρα , πίσω   απ'τις πράξεις που συλλογίζεσαι τη νύχτα. Αρίθμητα πρόσωπα μέσα σου , καθένα ζητάει να υπάρξει   σκοτώνοντας το άλλο - ποιο είναι το αληθινό ; Ποιο είναι    αυτό το πρόσωπο που κανείς καθρέφτης δεν μπορεί να σου το δώσει ; Αρπαγές , βιαιότητες , τρόμοι , εγκλήματα που έκανες ορίζουν το αίμα σου.Κάθε χειρονομία σου είναι βαριά  από χιλιάδες ξένα κι άγνωστα πεπρωμένα.  Όταν λες : μισώ , ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται    μέσα σου , ενώ απ'το βάθος της αυτοθυσίας σου σε κοιτάνε ειρωνικά τ'άγρυπνα , ιδιοτελή μάτια  του τριχωτού προγόνου σου.                                                          ( Απ'τη συλλογή :"Ποιήματα")

Οι πελαργοί είχαν ξεκινήσει για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής τους στη ζεστή μυθική χώρα του 'Έλα Κάτσε". Στην ονειρεμένη χώρα του 'Έλα Εδώ" η  κυρία Στρουμπουλή ήταν έγκυος, περίμενε ,ύστερα από χρόνια προσπαθειών , το πρώτο της παιδί ,τα πρώτα της παιδιά μια και μέσα στη μεγάλη της κοιλιά στριφογύριζαν δυο καρδούλες. Βγήκε στην αυλή για να χαζέψει τους πελαργούς που περνούσαν ,τους είχε δει από το ζαχαρένιο παράθυρο άσπροι άσπροι σαν βαμβάκι με τον μακρύ λαιμό τους και τις κόκκινες μύτες  τους. Καθαρός ο ουρανός ,μόνο λίγα συννεφάκια εδώ και εκεί μικρά και αφράτα ,που ταξίδευαν κι αυτά παρέα με τους πελαργούς ,ένα πουπουλένιο πάπλωμα που πετάει Χαμογέλασε... θυμήθηκε την ιστορία που άκουσε μικρή  αλλά και που ακόμη στα παιδιά ,περίπου ,τα ίδια λένε ..."τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός" . Χάιδεψε τρυφερά τη κοιλιά της ,τα παιδιά της δηλαδή  ,αναρίγησε , της φαινόταν ακόμη απίστευτο  ότι μετά τόσα  χρόνια θα έφερνε στο κόσμο δυο ψυχούλε