Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Δυο μέρες έγραφα ,έσβηνα ,έγραφα , έσβηνα σε ένα βιβλίο με γεμάτες σελίδες προσπαθώντας να διορθώσω τα αδιόρθωτα μέχρι που κατάλαβα , άργησα μεν αλλά το κατάλαβα δε, ότι μπορούσα πλέον να κλείσω αυτό το βιβλίο,το είχα διαβάσει αρκετές φορές....έκλαψα ,γέλασα ,θύμωσα ,αγάπησα μέσα στις σελίδες του...γεννήθηκα και πέθανα μαζί του...

Όταν ένιωθες ότι χρειαζόμουν την ψυχολογική και ΄συναισθηματική σου υποστήριξη έφευγες...πάντα έφευγες...  Εσύ ,ναι ναι εσύ... Για σένα λέω... για σένα που μου χαρίζεις τον ήλιο και το φεγγάρι που στέλνεις τ' αηδόνια να με ξυπνούν με φιλιά  που ροδοπέταλα πλέκεις για φόρεμα  που στρώνεις τ' αστέρια  να φωτίζουν το δρόμο μου που ραίνεις με άρωμα νυχτολούλουδου το κάθε μου βήμα που με σκεπάζεις απαλά με την τρυφερή σου αγκαλιά.  Για σένα λέω... Ναι, για σένα  που πάντα έφευγες τις αφέγγαρες νύχτες.