Ὕστερα εἴδαμε πὼς δὲν ἤτανε πρόσωπα μὰ οἱ σιωπηλὲς χειρονομίες τοῦ ἡλιοβασιλέματος… σὰν ἕνας θεὸς ποὺ τὸν ξέχασαν κι ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ χρόνου καλοῦσε βοήθεια. Ὁ οὐρανὸς ἀμίλητος καὶ σταχτὺς τὸ ἴδιο ἀδιάφορος καὶ γιὰ τοὺς νικητὲς καὶ γιὰ τοὺς νικημένους. Εἶδες ποτέ σου μὲς στὰ μάτια τῶν νικημένων στρατιώτων τὴν πικρὴ θέληση νὰ ζήσουν! Ἡ δυστυχία σὲ κάνει πάντα νὰ ἀναβάλεις – ἔφυγε ἡ ζωή. οἱ φίλοι εἶχαν χαθεῖ κι οἱ ἐχθροὶ ἦταν μικρόψυχοι γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ τρέφεσαι ἀπ᾿ τὸ μῖσος σου… …καὶ τὰ μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικὰ ἀπὸ τοὺς παλιοὺς λησμονημένους θεοὺς καὶ τὶς παντοδύναμες παιδικὲς εὐπιστίες… Πάνω στὰ ὑγρὰ τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν τὸ γέλιο τῶν ἀγέννητων παιδιῶν… καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον. Γιατί ὁ ἔρωτας εἶναι ὁ πιὸ δύσκολος δρόμος νὰ γνωριστοῦν. Γιατί οἱ ἄνθρωποι, σύντροφε, ζοῦν ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποῦ βρίσκουν μιὰ θέση στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων. Καὶ τότε κατάλαβες για