Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

 Για να προχωρήσεις,στη ζωή σου γενικά, πρέπει να πάρεις την απόφαση του πρώτου βήματος. Να δεις την πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι ,  απαλλαγμένος από το φαύλο  κύκλο του παρελθόντος .

Οι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες , βιοτικές συνθήκες , όνειρα , συμβιβασμοί - που καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους.

                                              Είναι η αλήθεια σου;                                               Είναι η αλήθεια μου; Είναι το ψέμα σου; Είναι το ψέμα μου; Είναι το  πάθος που χάνεται; Είναι το κόκκινο που ξεθώριασε; Είναι το ροζ που απλώθηκε; Είναι η στιγμή  που αρκεί  να γκρεμίσει μια ζωή; Δεν ξέρω... Το μόνο που ξέρω  είναι ότι το ροζ της ζωής  δεν της πάει 

«Πολλοί αναρωτιούνται πώς έζησα. Δεν ξέρουν ότι πάντοτε έλειπα. Ταξίδια στο απίστευτο όταν ήμασταν παιδιά, ταξίδια στο απέραντο όταν ήμασταν ερωτευμένοι, ταξίδια απ' τη μια κάμαρα στην άλλη, από το 'να άστρο στο άλλο... στις έρημες αποβάθρες, στους ραγισμένους καθρέφτες, στα χρόνια που έφυγαν... Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα. Και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους. Ονειρεύτηκα πολύ κι έτσι ξέχασα να ζήσω... Τώρα ανεβαίνω σε μια άμαξα απ' αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω. Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνωρίζει. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τα όνειρα στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.»

1925 : Απαγορεύεται στο Τενεσί των ΗΠΑ η διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου στα σχολεία. Ο δάσκαλος Τζον Σκοπς αγνοεί την απαγόρευση και διώκεται ποινικά στη γνωστή «Δίκη του πιθήκου». Έπειτα από 8 μέρες το δικαστήριο τον βρίσκει ένοχο και του επιβάλλει χρηματική ποινή. Εμείς... Η Ανθρώπινη φυλή Ακόμη και Σήμερα Γεννούμε Ελεύθερους Εκπαιδεύουμε Δούλους

Tι γιορτάζεις σήμερα μαμά;… Η κυρία Πιπίτσα είχε σηκωθεί από το χάραμα για να προλάβει να μαγειρέψει πριν πάει στη δουλειά. Η κατσαρόλα έβραζε απ’ το κακό της που την είχαν ρίξει στο μεροκάματο πρωί-πρωί κι η κουζίνα ήτανε γεμάτη αχνούς. Η Σπυριδούλα έψαξε να βρει τη μαμά της μέσα στην ομίχλη που μύριζε λάχανο, αλλά η κυρία Πιπίτσα είχε γίνει άφαντη. Μόνο δύο μπόγους ρούχων έβλεπε η Σπυριδούλα στην κουζίνα, έναν με άπλυτα κι έναν με ασιδέρωτα. Πίσω απ’ αυτούς τους μπόγους, ξεμύτισε τελικά η κυρία Πιπίτσα, που είχε σκύψει για ν’ ανοίξει το πλυντήριο και για να ξεθάψει τη σιδερώστρα. «Τι γιορτάζεις σήμερα μαμά;…» Της κυρίας Πιπίτσας της ήρθε μια σκοτοδίνη από το σκύψιμο. «Μα δε γιορτάζω σήμερα!… Η γιορτή μου ήτανε το Δεκέμβριο. Την ίδια μέρα με τη δική σου… τι έπαθες παιδάκι μου;» Η Σπυριδούλα δεν είχε πάθει τίποτα. Ο κύριος Πίπης, η κυρία Πιπίτσα, ο γιος τους ο Σπυράκος κι η κόρη τους η Σπυριδούλα γιόρταζαν μαζί, αλλά ο καθένας το θυμότανε με τον τρόπο του. «Τέτοια μ