Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Ήρθες... ρόδο εκατόφυλλο άνθισε ο έρωτας, H μέρα... πήρε χρώμα, στάλες κεχριμπάρι, μέσα από τα μάτια σου, O ήλιος... άπλωσε χρυσαφένιες ακτίνες χάρισε τη θέρμη του Tο φεγγάρι... χλωμό αφήνει στο διάβα του αγάπης όνειρα Τι θεία αγαλλίαση ! Ήρθες... και απ' τη ρωγμή του χρόνου βγήκε ξανά η ξεχασμένη δύναμη μου να σ' αγαπώ Ω!  Παραμύθι μου είσαι Αληθινό!

Αν κάποια στιγμή "χαθείς" στο διάβα σου για τ' αστέρια Μη φοβηθείς... Η άλλη όψη του νομίσματος "βρίσκω το δρόμο μου" γράφει Τον Εαυτό σου Προστάτεψε Μονάχα από Σένα

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΟ... ένα ποίημα του Bαγγέλη Bουτσινου... Όταν ο ήλιος απλώνει της χρυσαφιές αχτίνες του στο πάγο εισβάλει αργά αργά και τον λιώνει τότε αρχίζουν να κυλούν δροσοσταλίδες που υγραίνουν το παρθένο έδαφος λες και ήταν σε λήθαργο από άδικο ανθρώπινο χέρι λες και είχε χαθεί στα στήθια του καημού τότε σιγά σιγά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν μυρωμένα άνθη τόσο όμορφα τόσο μαγευτικά που θαρρείς πως ο σπορέας τα είχε σπείρει ένα ένα αλλού τις τριανταφυλλιές αλλού τους πανσέδες αλλού τις ορχιδέες αλλού τα γιασεμιά και τις γαρδένιες όλα στη θέση τους σα να μην έγινε ποτέ τίποτα σα να περίμεναν την όμορφη στιγμή που θα τα τάιζε ο πλάστης ηλιοχαμόγελο μέχρι και η ακακία έβγαλε ανθό -τι όμορφη λέξη το αντίθετο της κακίας που γιατρεύει πληγές μόνο και μόνο με ένα κοίταγμα- Ω τι θεία αγαλλίαση γίνανε όλα όπως πριν και ας πέρασαν χρόνια και ας πέρασαν καταιγίδες ξεχάστηκαν όλα σε ένα τόσο δα λεπτούλι ξεχάστηκαν όλα σε ένα απομεσήμερο ότ

(Στίχοι: Δημήτρης Τσάφας, Μουσική: Χρήστος Δάντης) Είναι μικρές οι λέξεις, πες μου πώς να χωρέσεις, σε μία λέξη μια ματιά.. Σε μία λέξη μόνο, να κλείσεις χαρά και πόνο, του έρωτά μας τη φωτιά! Κράτα μου μια ματιά.. ..στα μεγάλα σου μυστικά μη μου λες καληνύχτα, δεν τελειώνει η νύχτα για μας! Σαν όνειρο θα σε βρω, που βγαίνει αληθινό! Ραντεβού στα όνειρά σου.. ...στον παλμό του έρωτά σου, για μια βόλτα στης αγάπης τα κρυφά! Ραντεβού στη μοναξιά σου.. ...συντονίσου στην καρδιά σου, το ταξίδι συνεχίζεται για μας! Είναι στιγμές η αγάπη, χαμόγελο μεσ΄το δάκρυ, ρίγος που πιάνει την καρδιά! Κάποιες στιγμές τρομάζει, κι όμως για δες πώς μοιάζει, όλος ο κόσμος μια αγκαλιά! Κράτα μου μια ματιά.. ...στα μεγάλα σου μυστικά, μη μου λες καληνύχτα... ...δεν τελειώνει η νύχτα για μας! Σαν όνειρο θα σε βρω.. ...που βγαίνει αληθινό! Ραντεβού στα όνειρά σου στον παλμό του έρωτά σου για μια βόλτα στης αγάπης τα κρυφά Ραντεβού στη μοναξιά σου συντονίσου

...ο έρωτας θα ρθει θ' ανθίσουν τα ζουμπούλια και η κάμαρη θα πλημμυρίσει από το άρωμα της αγάπης

Μες τη δίνη της φωτιάς μια νέα ζωή γεννήθηκε πυρακτωμένες γλώσσες στο δρόμο του φεγγαριού τ'αστέρια άναψαν  ο άγγελος κοιμάται ήσυχα Μες της φωτιάς τη δίνη γεννήθηκε η ζωή μου

Θα ήθελα να ήμουνα δευτερόλεπτο  στο χρόνο σου... Mουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα Στίχοι του Μιχάλη Γκανά Πέντε χρόνια σε ερωτεύομαι κι άλλα τόσα που σε αγαπώ Σε έχω και σε ονειρεύομαι, ξυπνώ τις νύχτες να σε δω και δεν ξέρω αν ομόρφυνες απ' τα χάδια μου και τα φιλιά κι αν ποτέ σου θα με πρόδιδες, να βρεις μιαν άλλη αγκαλιά να 'σουνα αέρας να πιαστώ, και σκάλα του, του ουρανού να αναληφθώ να 'σουνα μεθύσι και χορός, γεφύρι το κορμί σου να χτιστώ Πέντε χρόνια σε ερωτεύομαι μια ζωή πατώ, παραπατώ σε χωρίζω σε παντρεύομαι, την ίδια χάρη σου ζητώ πάμε κάπου που δεν πήγαμε, μακρινά ας είναι ή κοντινά σαν μια άγνωστη κυνήγα με σαν ξένη φίλα με ξανά να 'σουνα αέρας να πιαστώ, και σκάλα του, του ουρανού να αναληφθώ να 'σουνα μεθύσι και χορός, γεφύρι το κορμί σου να χτιστώ

Στίχοι: Βασίλης Καρράς Μουσική: Βασίλης Καρράς Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Καρράς Βραδιές γεμάτες μελαγχολία, κι ο έρωτάς σου μια αμαρτία, κάθε γωνιά μες στην καρδιά μου είσαι κι εσύ. Βραδιές γεμάτες με αναμνήσεις και υποσχέσεις πως θα γυρίσεις, μες στο δωμάτιο τα πάντα είσ εσύ. Μεθυσμένη μου αγάπη, πάρε την καρδιά μου, πάρ την, αφού ξέρω σαν και μένα είσαι κι εσύ. Μεθυσμένη μου αγάπη, πάρε την καρδιά μου, πάρ την. Με μισή αγάπη ποιος μπορεί να ζει; Βραδιές γεμάτες χωρίς φεγγάρι, αυτή η αγάπη πού θα με βγάλει, εσύ σαι μόνη κι εγώ είμαι φυλακή. Πάρ ένα δρόμο κι όπου σε βγάλει, πιοτό δεν είσαι μα είσαι ζάλη, είσαι αγάπη, είσαι στίγμα στην ψυχή. Μεθυσμένη μου αγάπη, πάρε την καρδιά μου, πάρ την, αφού ξέρω σαν και μένα είσαι κι εσύ. Μεθυσμένη μου αγάπη, πάρε την καρδιά μου, πάρ την. Με μισή αγάπη ποιος μπορεί να ζει;

M'ανασπαλέτε μας

Πολλές φορές σε νοιώθω τόσο κοντά μου , σαν να ακουμπάω στο στέρνο σου και να ζεσταίνεται η καρδιά μου απ'τη καρδιά σου , κι ας είσαι τόσο μακριά μου. Στίχοι: Μ. Μαργαρίτης Μουσική: Σπύρος Περιστέρης Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου     Φωνητικά - Β φωνές: Στελλάκης Περπινιάδης Άλλες ερμηνείες: Ανδριάνα Μπάμπαλη Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου το μεράκι το κρυφό αν σε χάσω θα πεθάνω απ`τον κόσμο θα χαθώ. Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου της καρδιάς μου η χαρά αν μ`αφήσεις πίστεψέ με θα με πνίξει η συμφορά. Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου η καρδιά που αγαπώ το καντήλι της ζωής μου που αν σβήσει θα σβηστώ

Μέσα από σένα, χαρά μου, ζω... κι ας ήταν δύσκολο το χθες κι ας πονάει το σήμερα κι ας είναι αβέβαιο το αύριο

Στίχοι : ΄Ακος Δασκαλόπουλος Μουσική : Νότης Μαυρουδής Από το Δίσκο Μια Νύχτα στους Αιώνες  Κάθε στιγμή κάθε ψυχή είναι δεμένη με μία κλωστή και ο καιρός χαρταετός έρχεται πάει λουσμένος στο φως Ζούμε κι εμείς οι αφελείς το τέλος μόνο της κάθε γιορτής για ένα βαλς που μας χρωστάς κι είναι γραμμένο μονάχα για μας Κάθε χαρά είναι ζαριά που κάποιοι ξέρουν και φέρνουν συχνά και σα λεκές το στυλ που λες είναι που μένει και σώζει το χτες Ζούμε κι εμείς οι αφελείς το τέλος μόνο της κάθε γιορτής για ένα βαλς που μας χρωστάς κι είναι γραμμένο μονάχα για μας

Μόλις άκουσα τις ωραιότερες λέξεις του κόσμου... "Μαμά μου ,Σ'αγαπάω" Χρόνια μας Πολλά!! Μαμά Σ'αγαπώ Πολύ!!

Μη πας μακριά,κοίτα ψηλά το "Σ'αγαπώ" απόψε κέντησα   για χάρη σου στ'αστέρια 

Βαριά απόψε η καρδιά ασήκωτη θαρρείς στάζουν μέσα της μελαγχολικά τα δάκρυα της μοναξιάς και η αγάπη; μουδιασμένη ελπίδα

Γλυκιά αίσθηση στην ψυχή οι λέξεις σου «Θα ζήσουμε τη δική μας Άνοιξη. Νάσαι σίγουρη!» Ωστόσο, η εκπνοή της ασθματικής μου συνέχειας είναι η μόνη βεβαιότητα που έχω… κι ο χρόνος… μια υπόθεση χαμένη;                                                             Μαρία Πισιώτη   http://hdyli.wordpress.com/

""Για σένα αγάπη μου"" είπες τρυφερά ,την μέρα που μου χάριζες τον ήλιο, χαμογέλασες, τα χείλη σου στα χείλη μου ακούμπησες το φιλί σου... βάλσαμο στη ραγισμένη μου καρδιά.

Κρασί και τσιγάρο παρηγοριά... στης μοναξιάς τα μονοπάτια το σχοινί... του παρελθόντος ξεχασμένο... σε μια άκρη λέξεις...χωρίς τελεία σκέψεις...βουβές η νύχτα... άναστρη σύμβουλος ο δρόμος μακρύς το ξημέρωμα... αργεί κρασί και τσιγάρο παρηγοριά... στης μοναξιάς τα μονοπάτια 

πηγή:  http://eranistis.net Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε; Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια… Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα… Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δυό πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ. Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε. Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό. Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν απο μας ενα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; … άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας. Χέρια πο

Τάσος Λειβαδίτης: Τα μοναχικά βήματα | Ερανιστής

...και η νύχτα πέπλο διάφανο κεντημένο μ' αστέρια σκαλιά φωτεινά στην αναρρίχηση της σελήνης... ...και εκείνη φωτεινή σαν νεράιδα με ολόχρυσα φτερά μόνη στον ανήφορο της  του καλού της,ήλιου,  το φως αντανακλά ...παιχνίδι μυθικό στης ψυχής τη μοναξιά στο περπάτημα της σκέψη που ψάχνει τη κάθε λέξη στης καρδιάς τα μονοπάτι

Το τρένο ζωής             περιμένει η βαλίτσα όνειρα γεμάτη τα μάτια κλείνω και αφήνομαι στη ζαριά που θα ρθει.

Η αγκαλιά σου...   περιβόλι.  Το χαμόγελο σου...  άνοιξη.  Τα μάτια σου... o κόσμος μου.

Η ζωή μεγάλη,  εμείς μικροί  τρέχουμε να προλάβουμε ποιος ξέρει τι; ο χρόνος επινόηση της στιγμής ο χαμένος χρόνος; χωρίς επιστροφή

Παλεύω με τα κύματα και τις ανάσες μου σε μια στερεμένη θάλασσα προσδοκώντας εκείνη την ώρα,  την ώρα εκείνη που θ'απλώσεις  τα χέρια σου  να πιάσεις  τα δικά μου  για το ταξίδι  της δικής μας  ζωής

Προσμένοντας και ανυπομονώντας την επιστροφή         στο παράδεισο της καρδιάς σου το "έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα" πέρασε στα ψηλά γράμματα ενός συμβολαίου που ποτέ δεν διάβασα. Μου είχαν πει ότι έρχεται κάποια στιγμή που το παραμύθι φτάνει στο τέλος του. Όχι,δεν ήθελα να το πιστέψω. Ο ήρωας του παραμυθιού λένε φθείρεται ,γερνά και στο τέλος πεθαίνει. Ο μύθος ξεθωριάζει ,το ταξίδι τελειώνει,οι εικόνες παύουν να εναλλάσσονται και το όνειρο χάνεται. Απλά αφήνει μια γλυκιά αίσθηση πικραμύγδαλο στα χείλη, οι αναμνήσεις από τη διήγηση άρωμα που πλανάται για καιρό , χαράζοντας ένα κρυφό χαμόγελο στην αναπόληση. Όσο κι αν το θες,όσο κι αν προσπαθείς να συνεχίσεις βρίσκοντας νέα βλαστάρια να φυτέψεις στο περιβόλι του παραδείσου,το παραμύθι τελείωσε. Η σιωπή κυριαρχεί ,η σκέψη βουλιάζει,η μοναξιά γίνεται χάρισμα και η καρδιά...γερνά.

Εφιάλτης η νύχτα χωρίς φεγγάρι το σκοτάδι... φίλος καλός η σιωπή... εκκωφαντική και η μοναξιά... μετράει τα φύλλα της