Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Θα σας πω πώς έγινε  Έτσι είναι η σειρά Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο             δρόμο του έναν χτυπημένο Τόσο δα από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε Τόσο πολύ λυπήθηκε που ύστερα φοβήθηκε Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να             τον πιάσει ,σκέφτηκε καλύτερα            Τι τα θες τι τα γυρεύεις Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω ,                  να ψυχοπονέσει τον καημένο Καλύτερα να πούμε  Ούτε πως τον έχω δει Και επειδή φοβήθηκε Έτσι συλλογίσθηκε Τάχα δεν θα είναι φταίχτης , ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει ; Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες Άρχισε λοιπόν και εκείνος Από πάνω να χτυπά Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας  (Απ'τη συλλογή :"Του κόσμου")

Μόνη σ' έναν ίσκιο που δεν ζήτησα μέσα στη κοσμοθάλασσα που αφυδατώνει τα άκρα μου η αλμύρα της.

Στεφανώθηκε η νύχτα τα μάτια σου λυτρώνοντας το άμοιρο κορμί σου που ο πόνος, βορράς στη ζωή σου, σαν κυπαρίσσι λύγισε.

Το κομμένο σκοινί μπορείς να το ξαναδέσεις. Θα κρατήσει πάλι, ωστόσο πάντα κομμένο θα ναι. Ίσως πάλι ν' ανταμώσουμε, όμως εκεί που μ' άφησες δεν θα με ξαναβρείς.

Αυτοί που λέγανε ότι "αγαπούσαν", λένε ότι "αγαπούν" την Ελλάδα κρατώντας τα ηνία της χώρας έδειραν ,δέρνουν,φυλάκισαν ,φυλακίζουν σκότωσαν ,σκοτώνουν,απαξίωσαν,απαξιώνουν ξεπούλησαν ,ξεπουλούν , εξαθλίωσαν ,εξαθλιώνουν το λαό της Αυτοί που λέγανε ότι "αγαπούσαν", λένε ότι "αγαπούν" την Ελλάδα κρατώντας τα ηνία της χώρας

Δεν γονάτισα, δεν λύγισα καν ! Φορές που έσπειρα πόλεμο, θέρισα τον όλεθρο ματώνοντας ψυχές...Ο ολετήρας των κόσμων μου. Έγινα ζωντανός σ'ένα νεκρό πλήθος.  Και πέθανα ξανά γιατί δεν μου άρεσε η ζωή. Χα !  Το θηρίο είμαι που με τρώει...Στη γέννηση του χάους οδεύω ξανά.  Άνεμος Αλήτης

Αχ πόσο θελα  να ταξιδέψουμε μαζί , εσύ κι εγώ, σε μέρη μακρινά απάτητα σαν τα ψηλά βουνά  ελεύθεροι σταυραετοί  στο γαλάζιο ουρανό  με τον ήλιο οδηγό. Και όταν γυρνάμε στη φωλιά  εκεί ψηλά , στα απάτητα βουνά, να μεθούμε από των φιλιών μας το κρασί  αγκαλιά εγώ κι εσύ. Μα έλα που η πραγματικότητα αδυσώπητη,σκληρή  μας περιστοιχίζει απ' όλες τις πλευρές  χωρίς λύπηση καμιά μας καίει τα φτερά  και σαν χαλασμένα ανταλλακτικά  μας πετά  στα βάθη της τρισκατάρατης  αβύσσου της  Ι.Ν.

"Σάββατο σήμερα" είπε στον εαυτό του, "να πάρω την Ντόρα". Απ'την προηγούμενη Δευτέρα όλο έλεγε να της τηλεφωνήσει αλλά δεν τα κατάφερε. Τη Δευτέρα το βραδάκι ήταν το ραντεβού με το δικηγόρο του, για κείνα τα οικόπεδα στο χωριό, την Τρίτη έμπλεξε με μια έκτακτη δουλειά στο γραφείο, την Τετάρτη όλη μέρα δεν σήκωσε κεφάλι τόσο , που το βράδυ ήταν πτώμα και την Πέμπτη το ξέχασε. Το θυμήθηκε το Σάββατο, όμως δεν κυκλοφορούσε και τ'άφησε για τη Δευτέρα. Το βράδυ της Δευτέρας και της Τρίτης πάλι, μάταια τηλεφωνούσε. Δεν το σήκωσε κανείς. Δοκίμασε την Τετάρτη , αλλά το τηλέφωνο της βούιζε και τ'άφησε για αργότερα. Τον πήρε όμως ο Κωστής και σκυλοβριστήκανε για τα πολιτικά. Τσαντίστηκε και χάλασε το κέφι του. Τις υπόλοιπες δυο μέρες όλο και κάτι τύχαινε. Η συνέλευση της πολυκατοικίας , η τυχαία συνάντηση με τον Χρήστο, που 'χε να τονέ δει από το Στρατό κι ήπιανε κάτι ούζα , και από πάνω μια ψιλογριπούλα , που του άλλαξε τα φώτ

Άντε από εκεί , που υπάρχει μοναξιά. Αυτά 'ναι σαχλαμάρες. Αν δηλαδή εσύ δεν είσαι ωραίος ,κοινωνικός, να ρίχνεις το λογάκι σου και να κερδίζεις τον άλλον, τι σου φταίνε οι μεγαλουπόλεις , το άγχος και η φιλοτομαριστική εποχή μας; Το ξερό σου το κεφάλι φταίει και η μαγκουφιά σου. Αυτά σκεφτόταν ο Νώντας ο Σπορίδης και χαμογελούσε ειρωνικά. Να, παράδειγμα να πούμε ο ίδιος. Νέος, μοντέρνος, γοητευτικός, ενημερωμένος για όλους και για όλα και από γνωστούς και φίλους άλλο τίποτα. Μ'ένα ποτήρι γνήσιο γαλλικό κονιάκ στο χέρι, ήταν το επίκεντρο της συντροφιάς σήμερα, σ'αυτό τ'αρχοντικό σαλόνι της Φιλοθέης. Και να, θαυμασμούς η οικοδέσποινα : "Τι σωστά που τα λέτε, κύριε Σπορίδη μας!" Και να, γλαρώματα και σπόντες η κόρη : "Αχ, κύριε Νώντα μου , είστε ένας εσείς!..." Και να κοντεύουνε να πάθουνε χλαπάτσα απ'τη ζήλια τους οι υπόλοιποι σερνικοί της παρέας. Άσε , που η ξανθιά απέναντι στο καναπέ τον ρουφούσε με τα μάτια. Να, έτσι

Δεν θέλω να εύχομαι "καλημέρα"σε κανέναν πια δεν το αισθάνομαι ,δεν το νιώθω μου φαίνεται ουτοπικό. Θα μου πεις ευχή είναι και πάντα οι ευχές καλοθεχούμες. Δεν αντιλέγω αλλά πως να ευχηθείς "καλή μέρα" στους άλλους και "χαμογέλα" όταν βαραίνουν στις καρδιές όλων μας τα μαύρα σύννεφα της συμφοράς , γιατί συμφορά ζούμε , κάτι που φέραμε με το δικό μας χέρι και που δεν θέλουμε να το πετάξουμε κι από πάνω μας. Και ενώ μπορούμε να σηκώσουμε ανάστημα  και να ανατρέψουμε τα πάντα  κρυβόμαστε πίσω από το φόβο(τον καλλιεργούν περίτεχνα δυνάστες σε ανθρώπους που εντέλει δεν έχουν να χάσουν τίποτα) για να μας λυπούνται ενώ κλαιγόμαστε γι'αυτό που επιλέξαμε. Μάλλον μας αρέσει...

Δεν έχει σημασία που περνούν τα χρόνια   Σημασία έχει πως διαχειρίζεσαι Τη ζωή σου μέσα σ'αυτά.