Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Χριστιανοί και Αλλόθρησκοι Αφορμή για να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί(pc) είναι όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ,αλλά γίνονται χρόνια και όχι μόνο την τελευταία χρονική περίοδο απλά τώρα τα μικρά φίδια μεγάλωσαν και δηλητηριάζουν ανενόχλητα Πριν πολλά μα πάρα πολλά χρόνια οι Έλληνες ασπάστηκαν,όχι όλοι, τον Χριστιανισμό ,μια θρησκεία που είναι εβραϊκή ,και είτε έκαναν καλά είτε όχι,  είναι μια θρησκεία που μιλάει για αγάπη...αγάπη για τον πλησίον σου ...αγάπη για τον άνθρωπο ανεξαρτήτου χρώματος και φυλής...αγάπη για όλα τα έμψυχα και άψυχα αυτού του πλανήτη. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια στο όνομα του Χριστιανισμού(είτε είναι Ορθόδοξοι,Καθολικοί ,Προτεστάντες είτε ότι σε άλλο διασπάστηκε ο Χριστιανισμός προς τα συμφέροντα των εκάστοτε Πατέρων) γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα απέναντι στη φύση ,στα ζώα ,στον Άνθρωπο το τελευταίο ,σύμφωνα με τη θρησκεία,δημιούργημα του Θεού. Ξεκίνησα όμως για την Ελλάδα και εδώ θέλω να επικεντρωθώ,στην Ελλάδα και

...και ο έρωτας ; χελιδόνι που έφυγε ανοίγοντας τα φτερά του πάνω από φουρτουνιασμένες θάλασσες αναζητώντας απάνεμο καρδιάς λιμάνι τους καρπούς της γης να σπέρνει                          

Ἀ ντισταθε ῖ τε σ ᾿ α ὐ τ ὸ ν πο ὺ χτίζει ἕ να μικρ ὸ σπιτάκι κα ὶ λέει: καλ ὰ ε ἶ μαι ἐ δ ῶ . Ἀ ντισταθε ῖ τε σ ᾿ α ὐ τ ὸ ν πο ὺ γύρισε πάλι στ ὸ σπίτι  κα ὶ λέει: Δόξα σοι ὁ Θεός. Ἀ ντισταθε ῖ τε στ ὸ ν περσικ ὸ τάπητα τ ῶ ν πoλυκατοικι ῶ ν  στ ὸ ν κοντ ὸ ἄ νθρωπο το ῦ γραφείου στ ὴ ν ἑ ταιρεία ε ἰ σαγωγα ὶ - ἐ ξαγωγαί στ ὴ ν κρατικ ὴ ἐ κπαίδευση στ ὸ φόρο σ ὲ μένα ἀ κόμα πο ὺ σ ᾶ ς ἱ στορ ῶ . Ἀ ντισταθε ῖ τε σ ᾿ α ὐ τ ὸ ν πο ὺ χαιρετάει ἀ π ᾿ τ ὴ ν ἐ ξέδρα ὦ ρες  ἀ τέλειωτες τ ὶ ς παρελάσεις σ ᾿ α ὐ τ ὴ τ ὴ ν ἄ γονη κυρία πο ὺ μοιράζει  ἔ ντυπα ἁ γίων λίβανον κα ὶ σμύρναν σ ὲ μένα ἀ κόμα πο ὺ σ ᾶ ς ἱ στορ ῶ . Ἀ ντισταθε ῖ τε πάλι σ ᾿ ὅ λους α ὐ το ὺ ς πο ὺ λέγονται  μεγάλοι στ ὸ ν πρόεδρο το ῦ Ἐ φετείου ἀ ντισταθε ῖ τε στ ὶ ς μουσικ ὲ ς τ ὰ τούμπανα κα ὶ τ ὶ ς παράτες σ ᾿ ὅ λα τ ᾿ ἀ νώτερα συνέδρια πο ὺ φλυαρο ῦ νε  πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι σ ᾿ ὅ λους πο ὺ γράφουν λόγους γι ὰ τ ὴ ν ἐ

...γιατί το καλοκαίρι δεν τελειώνει... μέσα στη καρδιά...

Τον Ινδικό Ωκεανό σεριάνισα αυτό το πρωί. Έχω δυο λόγια να σου πω σχετικά με τους Ωκεανούς. Ο Ωκεανός που σεριανάς απ' την όχθη του δε διαφέρει απ' τ 'ανοιχτά του Μαρμαρά. Δηλαδή αυτό που θέλω να σου πω είμαι ότι: οι Ωκεανοί , Τουλιάκοβα , είναι σαν τους μεγάλους έρωτες δεν είναι για να τους σεριανάς αλλά για να τους ζεις. (Από το βιβλίο "Η στρατιά των πεινασμένων προχωρεί")

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες παίρνεις παγκοσμίως τα ηνία στα χέρια σου. Το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου. 'Ομως ,οι δάσκαλοι και οι αφέντες σου δεν σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι  πραγματικά. Δεν σου λένε ποιος είσαι στ'αλήθεια. Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντιμέτωπο με τη μοναδική πραγματικότητα που έχει τη δύναμη να σε καταστήσει  κύριο του πεπρώμένου σου. Είσαι "ελεύθερος" από μια άποψη μαναχά: Ελεύθερος από την αυτοκριτική, που μπορεί να σε βοηθήσει να να κουμαντάρεις τη ζωή σου... Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου , ανθρωπάκο. Το σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα  'χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό.

Δίχως πανί , δίχως κουπί ,αν μας σέρνει ο γιαλός μας , δίχως άστρο αν μας θέλει η νύχτα , δίχως ήλιο αν μας καλεί  η ημέρα , που είναι ο κόσμος;

Ήρθαν οι πρώτες βροχές.Άλογα μουσκεμένα Στέκονται κάτω απ 'τα δέντρα με μισόκλειστα μάτια Κάνοντας πως μασάνε λίγο ξερό χορτάρι Μέσα στη φθινοπωρινή τους άνοια. Η Μαρία Θα 'θελε να χτενίσει με τη χτένα της τη βρεγμένη τους χαίτη. Αλλά Οι τελευταίοι παραθεριστές έφευγαν κιόλας.Μια κότα Λίγο πιο κει κακάριζε ανάρμοστα. Κι ήταν μια λύπη Να βλέπεις πλήθος τα σπουργίτια πεινασμένα να χαμοπετάνε Στα τρυγημένα αμπέλια , να βλέπεις και τα σύννεφα Ν'αλλάζουν , να σκίζονται , να τρέχουν παρ 'ότι   Καρφωμένα εδώ κι εκεί με μαύρες πρόκες από κοράκια. Έτσι , μέσα σε λίγες ώρες , γέρασε η Μαρία.                                                                                                                              Καρλόβασι  28-7-87

Βρέχει... Στάλες της βροχής Χορεύτριες Αναζωογόνησης Σε κάθε άνθισμα Σε κάθε κήπο Καρδιάς Το όνειρο ταξιδεύει...                         ζ.γ

Ταξιδεύω με τα σύννεφα και τον αέρα το κόσμο γυρνώ με τη καρδιά για πλοηγό.

Ο παλιός δρόμος εξαφανίζεται  στην ανεμοθύελλα που χτυπάει σαν χαλάζι  μαστιγώνει και πονά η σκόνη με πνίγει. Εδώ πορευόταν οι πρόγονοί μας μας έλεγαν οι γέροι, σκάψτε τη γη και θα βρείτε παλιά ξεχασμένα τους πράγματα. Χωρίς να χάσω χρόνο περπάτησα, δεν ήξερα που να σταματήσω, έκπληκτος αφουγκράστηκα τον αέρα σφύριζε,φώναζε και έλεγε: <<Γύρνα πίσω,πάρε άλλο δρόμο.>> Τότε θυμήθηκα ότι το μονοπάτι το σάρωσε ο βοριάς δικός μας δρόμος ήταν πια ο Μακρύς Δρόμος της Περιπλάνησης. Είχα να διαλέξω ανάμεσα σε κόσμους διαφορετικούς, αναλογίστηκα, με δισταγμό πήρα καινούριο δρόμο, τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο του ουράνιου τόξου προς Άγνωστη Κατεύθυνση.

Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά! Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή! Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ψάξε για σχολείο, άστεγε! Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε! Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε! Μην αφεθείς να πείθεσαι μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος! Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος καθόλου δεν το ξέρεις. Έλεγξε το λογαριασμό εσύ Θα τον πληρώσεις. Ψάξε με τα δάχτυλα κάθε σημάδι Ρώτα: πώς βρέθηκε αυτό εδώ. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

"H ελευθερία δεν είναι η πολιτική ιδέα ,ούτε φιλοσοφική σκέψη ,ούτε κοινωνικό κίνημα.Η ελευθερία είναι η μαγική στιγμή ,την ώρα της απόφασης-επιλογής,ανάμεσα σε δυο μονοσύλλαβες λέξεις: ναι και όχι."                                                                                                                                                     Οκτάβιος Πας

Photo by Georgia Είπα να φύγω , ναι...να φύγω να μην υπάρχω πια σ' αυτόν τον ουρανό είπα να φύγω αλλού ζωή να  βρω σε άλλη χώρα πια να κατοικώ μα αγαπώ τον τόπο αυτό κι αν με έχουν αλυσοδέσει στης γης τον μαύρο πάσσαλο εγώ πάλι  θα σηκωθώ τα δεσμά μου τα σπάσω τα φτερά μου θ 'ανοίξω ελεύθερος θα πετώ τον ήλιο θ 'αγγίζω ζωή θα γεννώ                                  Ίρις

Ξύπνα λουλούδι του δάσους πουλί του λιβαδιού που σεργιανάς στον ουρανό που 'χεις τα μάτια μικρού ελαφιού Σαν τα λουλούδια που πίνουν δροσιά έτσι χορταίνω όταν με κοιτάς σαν ευωδιά λουλουδιών πρωινή σαν ευωδιά μαραμένου φύλλου είναι η ανάσα σου Κοίταξε με, κοίταξε με αίμα της καρδιάς μου Η γη χαμογελάει τα νερά χαμογελάνε τα σύννεφα στον ουρανό όλα χαμογελάνε αγαπημένη μου Ξύπνα λουλούδι του δάσους ξύπνα ξύπνα αγαπημένη Despierto cuardo de los bajes coracon en amorado Στίχοι: Χάρης Κατσιμίχας Μουσική: Παραδοσιακό Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας & Apurimac ( Ντουέτο ) Άλλες ερμηνείες:  Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Μιά φυλακή σε ζώνει-καημένε κι εσύ γελάς. Μιά φυλακή κυκλώνει-καημένε του πιο κρυφού σου πόθου τ 'όνειρο. Μιά φρικιό, μιά καπετάνιος στο καράβι, του αστούλη πατέρα σου κυκλοφορείς. Μιά φυλακή σε ζώνει, απ 'άκρη σ 'άκρη του κορμιού σου λιώνει σάρκες-σε πληγώνει κι εσύ μαζεύεις ηλιαχτίδες στο Αιγαίο-Καημένε!!!

Δεν φοβάμαι τα κενά του μυαλού μου. Δεν φοβάμαι τα χνωτισμένα τζάμια των πρωινών λεωφορείων. Δεν φοβάμαι τα γυμνωμένα κλαριά του φθινόπωρου. Δεν φοβάμαι το σβησμένο κλάμα τ 'αγέννητου παιδιού. Φοβάμαι, που ζω χωρίς ελπίδα.