Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Και η νύχτα... Απελπιστικά ατελείωτη Σκιές ονείρων Κουβαλά Το χθες... Πάντα παρών Αμετακίνητο.

Να μην υπάρχουν μάτια παιδιών απεγνωσμένα  Δεν θα ευχηθώ καλή χρονιά...ξέρουμε ότι θα είναι δύσκολη χρονιά ,μια χρονιά που θα προσπαθήσουν να μας "γονατίσουν" ακόμη περισσότερο ,να "γονατίσουν" τη ψυχή μας. Θα ευχηθώ,απλά,  Κουράγιο και Δύναμη Ψυχική να σταθούμε όρθιοι ,με το κεφάλι ψηλά, ανατρέποντας αυτή τη βαρβαρότητα που ζούμε σήμερα και περνώντας σε μια κοινωνία μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Τα παιδιά μας να ατενίζουν τον ήλιο ελεύθερα 

Δεν ξέρω αν φταίει ότι μεγάλωσα,δεν ξέρω αν φταίει η σημερινή εποχή, ο ρομαντισμός όμως με αποχαιρέτησε μια μέρα πάνω από το κατάστρωμα του τιτανικού...δεν ξαναγύρισε...ήταν ανάμεσα στους αγνοούμενους...από τότε βαδίζω, με συνοδοιπόρο τη πραγματικότητα, στο σκληρό μονοπάτι της ζωής. Τα όνειρα μου σε ένα συρτάρι αρχειοθετημένα καρτερούν τον διασώστη  για τη τελική του αναφορά. Ή στους νεκρούς ή στους ζωντανούς. Η ελπίδα πάντα ζώσα...

Οι σκέψεις μας , τα συναισθήματα μας και οι επιθυμίες μας  είναι αυτά που μας κινητοποιούν και μας δίνουν  την ενέργεια να προχωρήσουμε ,  να εξελιχθούμε ,να ξεχωρίσουμε. Όμως , εκείνο το πιο βαθύ και ουσιαστικό  κίνητρο για κάθε πραγματική αλλαγή  είναι τα όνειρα μας.                                                                                                                                   

  Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι τα αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση , το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του , του όγκου και της δύναμή του...Όμως , μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή , ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ'ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.   Ωστόσο , το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή , μου φαινόταν ολοφάνερο ότι το ζώο που μπορεί να ξεριζώσει με τη δύναμη του , θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.   Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.   Μα τι τον κρατάει;   Γιατί δεν το σκάει;   Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου , για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου ε

Αν προσπαθούσαμε χθες να σώσουμε το σήμερα θα ήμασταν κυρίαρχοι του αύριο 

Αμπαρωθήκαμε στη στιγμή της μοναξιάς ψάχνοντας στο άγνωστο το χαμένο σήμερα

Θέλω να πάρω το παιδί μου ,τα μάτια μου ,τη ψυχή μου, το κορμί μου,  και να φύγω όσο γίνεται μακριά...να χτίσω το σπίτι μου ξανά απ'την αρχή, μια φωλιά  , σε μια βουνοκορφή στην άκρη του πουθενά ...που ζώσα ψυχή να μην υπάρχει...ακόμη και τα πετούμενα του ουρανού  να   ανοίγουν    πιο χαμηλά τ α φτερά τους από τη δική μου αναπνοή . 

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου: «Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του» Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες ημερολόγια καίει και πτυχία Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό για της ζωής του την σκηνοθεσία Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε τα στίγμ

Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ'τις πανάρχαιες μεθόδους μας  είναι να λέμε μια ιστορία , παρακαλώντας να βρεθεί  ένας ακροατής που θα πει(και θα το πιστεύει): "Α , ναι ,έτσι ακριβώς είναι , ή πάντως έτσι το  αισθάνομαι κι εγώ". Τζων Σταϊνμπεκ  "Ο δρόμος με τις Φάμπρικες "

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που βάζεις τελεία σε καταστάσεις ,σχέσεις ,συναισθήματα... πάρα πολύ δύσκολο και επώδυνο...δεν διαγράφεις τίποτα ,είναι η ζωή σου ,απλά την  ξεκινάς πάλι από την αρχή με Ζ κεφαλαίο.                                                                                                             Γεωργία

Ένα παραμύθι των Τσιπεγουά    Πριν πολλά χρόνια ,μια ομάδα Ινδιάνων της φυλής Τσιπεγουά είχε πλούσια συγκομιδή καλαμποκιού. Ήταν τόσο πλούσια που οι άνθρωποι έγιναν εγωιστές, ακατάδεχτοι και σπάταλοι.Έτρωγαν περισσότερο από όσο χρειαζόταν , έδιναν καλαμπόκι στα σκυλιά και άφηναν ένα μέρος της συγκομιδής να σαπίζει στα χωράφια. Τα χρησιμοποιούσαν τις καλαμποκορόκες στο παιχνίδι τους και έπειτα τις πετούσαν στις βρομιές.   Όταν έφαγαν όσο μπόρεσαν να φάνε , έθαψαν ό,τι περίσσεψε στη γη και έφυγαν για να κυνηγήσουν. Μα παρ'όλο που έβλεπαν μεγάλους ταράνδους και ελάφια με μεγάλα κέρατα , δεν μπορούσαν ούτε να πιάσουν ούτε να σκοτώσουν κανένα ζώο. Οι κυνηγοί ήταν σαν να έριχναν στα τυφλά. Τα βέλη έχαναν το στόχο τους και τα ζώα εξαφανίζονταν τρέχοντας με διπλάσια ταχύτητα απ'ότι συνήθως. Χωρίς φρέσκο κρέας , οι τροφές που πήραν μαζί τους γρήγορα τελείωσαν. Η πείνα πλησίαζε.   Τότε θυμήθηκαν το καλαμπόκι που είχαν θάψει στο χωριό και έστειλαν μερικούς άνδρες να το φέρουν. Αλλά

...τότε είδα το μεγάλο ικρίωμα  όπου έπρεπε ν᾿ ανεβώ ,  άγνωστο αν θα στεφθώ βασιλιάς ή θα κυλήσω στο καλάθι των αποκεφαλισμένων.                                Τάσος Λειβαδίτης από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972)

Τα χείλη μας στεγνώνουν απ'τη δίψα, ο ήλιος μας μισεί , μας πυρπολεί, η έρημος μας εκδικείται. Σταθείτε. Όσοι πεθαίνουν απ'την πείνα, κι όσοι σκοτώνονται στο πόλεμο, αν έρθουν όλοι , να σκάψουμε την έρημο, θα γίνει περιβόλι.    

(απόσπασμα) Ναι αγαπημένη μου, Εμείς γι'αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε  για να μπορούμε να 'χουμε μια πόρτα ,ένα άστρο ,ένα σκαμνί  ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ. Για να 'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας πατάνε πάνω στον έρωτα μας. Πριν πούμε το τραγούδι μας  μας σκοτώνουν. Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε  φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας  φοβούνται τα τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχτούν τόσο αντρίκια φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας  με φωνή χαμηλωμένη φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί μας φοβούνται ,αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.