Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Nina Simone- I Put Spell On You I put a spell on you.. 'Cause you're mine. You better stop the things you do.. I ain't lyin' No I ain't lyin'... You know I can't stand it, You're runnin' around. You know better daddy.. I can't stand it cause you put me down. I put a spell on you.. Because you're mine... You're mine.. I love ya.. I love you.. I love you... I love you anyhow.. And I don't care. if you don't want me, I'm yours right now... You hear me, I put a spell on you.. Because you're mine...

Μόνο όταν έχω εσένα  μπορώ να κινήσω  όλη τη γη.. η πένα μου  να γράφει  για σένα... Μόνο...  όταν έχω εσένα...  Σ' αγαπάω  Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Πρώτη εκτέλεση: Σταμάτης Κραουνάκης & Λάκης Λαζόπουλος ( Ντουέτο ) Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά ανοίγω μες στη θάλασσα πανιά και πιάνω μες στα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω Όταν έχω εσένα μπορώ να μη βυθίζομαι αργά τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά και πιάνω το μαχαίρι το σκοτάδι να χαράξω Κάνε ένα βήμα να κάνω το επόμενο αίμα μου και σχήμα λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο Όταν έχω εσένα κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο δεν φοβού κανένα Εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο Εσύ κι εγώ Όταν έχω εσένα μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά να πιάσω με τα χέρια μου τους δράκους να σκοτώσω Όταν έχω εσένα αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ κοντά μου έναν άνθρωπο τα χρόνια μο

Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί- ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου. Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους. Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά. Σταχτιὰ κι η χαρά. Σταχτὺς κι Ἔρωτας. Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος. Ὦ Σειρῆνα, ἐσύ... Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα. Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα, γιατί δὲν ἄφηνες τὸ Θάνατο -τουλάχιστον αὐτόν- νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

Σε αναζητώ... τραγούδι - Μιχάλης Κακέπης στίχοι:Λευτέρης Πλιάτσικας μουσική:Λευτέρης Πλιάτσικας Τα πόδια μου σφηνώθηκαν στο πάτωμα μα το μυαλό μου ταξιδεύει μες στις λέξεις Απόψε φεύγω σ' απάτητα περάσματα όλα στ' αφήνω να 'χεις κάτι να διαλέξεις Δεν ξέρω τι να βρω για να γυρίσω τώρα ακούω την ερημιά μου πιο σκληρή Δεν ξέρω τι να βρω να σε νικήσω ό,τι πληγώνουμε αγαπάμε πιο πολύ Είπες ένα άγριο άλογο δεν δένεται δεν φυλακίζεται ούτε έρχεται κοντά σου μα όταν βραδιάζει εκεί έξω θα τρελαίνεται έχει ανάγκη να είναι μες στην αγκαλιά σου

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, ἦταν ἕνα γραμμόφωνο. Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο. Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι, ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο, γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του. Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, ἦταν ἕνας Ερωτας. Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη, γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο γιὰ νὰ πει τὸ καημό του. «Ἔρωτα μὴ σὲ πλάνεψαν ἄλλων ματιῶν μεθύσια καὶ μέσ᾿ τὰ κυπαρίσια περνᾷς μὲ μι᾿ ἄλλη νιά; Ἔρωτ᾿ ἀδικοθάνατε, Ἔρωτα χρυσομάλλη, ἂν σ᾿ εἶδαν μὲ μιὰν ἄλλη, ἦταν ἡ Λησμονιά». Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό, δὲν ἦταν ἕνας ἔρωτας, δὲν ἦταν ἕνας πόνος. Ἦταν μισὸς ἔρωτας -μισὸς πόνος- καὶ μιὰ μισὴ πλάκα, πού ῾λεγε τὸ μισό της σκοπό: «Ἔρωτα μὴ σὲ... Ἔρωτα μὴ σὲ... ἔρωτα μισέ... ἔρωτα μισέ...» Θέ μου! Μὰ δὲ βρίσκεται ἕνα χέρι! Ἕνα πονετικὸ χέρι, γιὰ ν᾿ ἀνασηκώσει τὴ βελόνα καὶ ν᾿ ἀκουστεῖ ξανά, ὁλόκληρος ὁ Ἔρωτας, ὁλόκληρο τὸ τραγούδι: «Ἔρωτα μὴ σὲ σκότωσαν τὰ μαγεμένα βέλη; Ἔρωτα Μακιαβέλλι. Τὰ μάτια ποὺ σὲ λάβωσαν, μὲ

το τραγούδι μας  Μου λείπεις

Μάτια μου μεγάλα μέλι με το γάλα ο ήλιος έδωσε πνοή και χρώμα στη μέρα και σ'αγαπώ ακόμα πιο πολύ Όμορφη Μέρα Αγόρι μου

Θυμάσαι;  μετρούσαμε τ'αστέρια  μια νύχτα  ξαπλωμένοι στην υγρή άμμο   μιας απέραντης ακροθαλασσιάς   και ο παφλασμός των κυμάτων  σιγομουρμούριζε  το τραγούδι μας  Καληνύχτα Αγόρι μου 

Σαν καραβάκι χάρτινο στη μέση του ωκεανού  που το χτυπούν αλύπητα τα μανιασμένα κύματα  είναι η καρδιά μου  Στιχοι: Γιάννης Δόξας Μουσικη: Γιώργος Σαμπάνης Έχει πανσέληνο ξανά Ματώνει το φεγγάρι Στην άδεια νύχτα μου καημοί Στο μαξιλάρι Τ αστέρια πέφτουνε ψηλά Μα τι ευχή να κάνω Χάνει την πίστη η καρδιά Στον πόνο πάνω Θεέ μου, πως αργούν τα ξημερώματα Τα χρώματα Οι αναμνήσεις γίναν στα χαλάσματα Φαντάσματα Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς Θέλω να γυρίσεις πάλι Στης καρδιάς μου τ ακρογιάλι Χάνομαι κι εσύ δε με πονάς Βάζεις παύλα και τελεία Η ζωή μου τρικυμία Χάνομαι στ άγρια νερά Κυλούν τα δάκρια βροχή Στα χείλη η αλμύρα Σαν του «αντίο» το φιλί Που δε σου πήρα Θεέ μου, πως αργούν τα ξημερώματα Τα χρώματα Οι αναμνήσεις γίναν στα χαλάσματα Φαντάσματα Χάνομαι κι εσύ απλά κοιτάς Θέλω να γυρίσεις πάλι Στης καρδιάς μου τ ακρογιάλι Χάνομαι κι εσύ δε με πονάς Βάζεις παύλα και τελεία Η ζωή μου τρικυμία

Tα πάντα στη Γη έχουν έναν σκοπό,  κάθε αρρώστια ένα βότανο  για να τη γιατρεύει  και κάθε άνθρωπος μια αποστολή.  Christine Quintasket (1888-1936)

Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου, ψάχνω μεσ' σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του ματιού σου. Αν έστω κι ένας μόνο απηχούσε κάτι απ'τη δική σου ομορφιά, θα του 'λεγα :-"Λοιπόν,τι περιμένεις; με τα καρφιά των παπουτσιών σου κάρφωσε με" και δε θα καρτερούσα πια γλυκό φιλί  ούτε μια τρυφερή περίπτυξη.

Μια θερμή αγκαλιά και ένα φιλί γλυκό να έχεις συντροφιά για τη μέρα που τρέχει αγόρι μου κι ας έπαψες να μ' αγαπάς Καλή Μέρα Σ' αγαπώ.

Αγάπης άγγελο  Σου στέλνω Να φυλάει  Τα όνειρα σου 

Σ'αγαπώ πολύ. Στον ουρανό το έγραψα μα η θάλασσα το πήρε... Σ'αγαπώ πολύ.

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου Μουσική: Διονύσης Τσακνής Σαν τα ρολόγια που σιωπούν σε πτώση αεροπλάνου κι ένα γραμμάτιο παλιό που δεν θα εξοφληθεί έτσι αισθάνονται κι αυτοί που την αγάπη χάνουν όταν μιλούν στον έρωτα κι αυτός έχει χαθεί Σαν τα ρολόγια που σιωπούν στων τραγουδιών τα λόγια έτσι και η αγάπη μάς ματώνει στη σιωπή τι να σου κάνει ένα κερί και τι να κάνει η φλόγα που είναι σαν σφαίρα αδέσποτη εκείνου που αστοχεί Η κάθε μάχη του έρωτα δύο θύματα μετράει και όποιος λέει πως κέρδισε θα είναι νικητής η αγάπη θέλει θύματα σ' αυτό που πολεμάει έτσι ο κομπάρσος γίνεται και πρωταγωνιστής

Στίχοι: Δημήτρης Φασουλάς Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός Πες μου ποιο χέρι στης μοίρας το χάρτη Σκορπάει μελάνι Και σβήνει λιμάνι, σβήνει ρότα, φάρους κι ακτή Και ποιας πυξίδας η μαύρη λεπίδα Θα δείξει ελπίδα Μιας άγνωστης γης προσμονή Κεραυνός κι αστραπή Ξάφνου στ' ανήξερο καλοκαίρι Η κακιά η στιγμή Φίδι, σκορπιός, μαχαίρι Στην καρδιά μου όρμησε να τη φαρμακώσει Κεραυνό κι αστραπή Ελπίζει πια η ζωή μας στο θαύμα Άγγελο της χαράς και εκδικητή αντάμα Τους ανθρώπους που χωρίσαν πάλι να ενώσει Πες ποιος πλανήτης σαν μαύρος μαγνήτης Μας εξουσιάζει και μας εκτροχιάζει Τα όνειρά μας κλέβει κρυφά Πες μου ποια δίνη μας κρύβει την πρύμνη Σε ποια μαύρα βράχια Στης μοίρας τα δίχτυα οδηγεί

Δίσκος: Ασπρόμαυρες ιστορίες, 1989 Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας Πίνω πληρώνω για το χθές μ' άδειες Κυριακές μιά μπύρα μιά, νά κι άλλη μιά σαν απειλή, σα βρισιά ψυχή μου πιές, πιές όσο θές μήπως και πάρεις στροφές. Στρίβω και πέφτω στο στενό, πόσο σε ζητώ! Kοιμάσαι αλλού, σκέψη αλλουνού σου τυραννάει το νού. Kι είναι πρωί, η πόρτα κλειστή, στόρια νεκρά, φώτα σβηστά, παίρνω το δρόμο ξανά.

Φεύγουν οι μέρες....

Ποιοι αγαπήθηκαν όπως εμείς οι δυο;Ας γυρέψουμε της καμένης καρδιάς την πανάρχαιη στάχτη  κι ένα προς ένα ας πέσουν μέσα εκεί τα φιλιά μας  ώσπου το ερημωμένο ν' αναστηθεί λουλούδι. Την αγάπη ας λατρέψουμε που ΄δωσε τον καρπό της  και στη γη έχει κατέβει με εικόνα και εξουσία: το φως είμαστε οι δυο που συνεχίζει το ντελικάτο μα άθραυστο του στάχυ. Στην αγάπη που τόσος κρύος έθαψε χρόνος, τόση άνοιξη και χιόνι,φθινόπωρο και λήθη, το φως ας πλησιάσουμε κάποιου καινούριου μήλου, της φρεσκάδας που άνοιξαν κάποιες πληγές καινούριες  σαν την παλιά αγάπη που σιωπηλή βαδίζει σε μια αιωνιότητα ταφιασμένων στομάτων.

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι  το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,  Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,  όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,  Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,  ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,  ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,  κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς, Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,  Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,  Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις  και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,  Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη  από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,  ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμέ

Χωρίς φτερά  η ψυχή μου  Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης Μουσική: Βαλάντης Τελειωμένα παρά κάτι ήτανε τα αισθήματα μου και έλεγα απ' την αγάπη να παραιτηθώ. Τόσα όνειρα χαμένα μες τα μάτια σου τα βρήκα, όλα έγινες για μένα, κράτα με να ζω.. Γιατί χωρίς εσένα δε μπορώ μια μέρα τη ζωή μου να σκεφτώ, γιατί χωρίς εσένα πες μου πως να τραγουδώ.. γιατί χωρίς εσένα δε μπορώ μια μέρα τη ζωή μου να σκεφτώ, γιατί χωρίς εσένα δεν θα υπάρχω ούτε εγώ.. Κάθε νύχτα πυρετός μου ήταν τ΄ άδειο το κρεβάτι, όλη η μοναξιά του κόσμου έμενε εδώ.. Της καρδιάς οι πάγοι λιώσαν με το πρώτο άγγιγμά σου μη μου πεις πότε τελειώσαν τόσα αγαπώ..

Έτσι απλά όλα μες στη ζωή και εμείς το κουράζουμε πολύ