Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Να θεωρείς μεγάλη μόρφωση εκείνη, που θα σου δώσει την ικανότητα να υποφέρεις την αμορφωσιά.                                                            Πυθαγόρας     

Σήμερα ντρέπομαι. Ναι, ντρέπομαι Να γιορτάσω το ΌΧΙ Του Ελληνικού λαού Απέναντι στο κατακτητή Του 1940 Σήμερα ντρέπομαι Να τιμήσω τους ανθρώπους Που έδωσαν τη ζωή τους Για μένα ,για σένα , για όλους μας Για να ανασαίνουμε ελεύθερα Για να είμαστε κυρίαρχοι Του εαυτού μας Και της χώρας μας Σήμερα Ντρέπομαι Γιατί με τα τόσα ΝΑΙ Των τελευταίων χρόνων Στις απαιτήσεις τις Τρόικα ΕΚΤ , Ευρωπαϊκής Ένωσης Και την παράδοση μας Άνευ όρων Έμμεσα και άμεσα Από το σημερινό Ελληνικό λαό Από ένα λαό του καφέ Και του χαλαρά Μου είναι δύσκολο Να πω Χρόνια πολλά Και να αναφέρομαι Στους αγώνες τους Με τιμή και καμάρι Τους θυμάμαι Αλλά σήμερα Ντρέπομαι Ντρέπομαι τον παππού μου Που πολέμησε στα Αλβανικά βουνά Ντρέπομαι που έσκυψα, Έμμεσα στο σήμερα ,το κεφάλι Ενώ εκείνος έπεσε νεκρός Στημένος στο τοίχο Από τις σφαίρες του κατακτητή Σήμερα Ντρέπομαι Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε οι μανάδες και κοιτάνε ν' αντικρίσουνε, τα παιδιά τους π' ορκ

Είχα πια ξεχάσει το θυμό εκείνης της μέρας.  Ένιωθα να με απασχολεί πολύ περισσότερο το ψέμα καθαυτό.   Σκεφτόμουν το θέμα όλη την εβδομάδα , ανακάλυπτα ξανά τη δική μου έφεση στο ψέμα , θυμόμουν ψέματα δικά μου και των άλλων. Και πάντα επιβεβαιωνόταν η άποψη που ο Χόρχε υποστήριζε με πάθος :               "Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα ψέμματα ,                   τότε είναι πρόβλημα του ψεύτη" Συλλογίστηκα λίγο τα "φιλάνθρωπα"ψέμματα.   Στην αρχή μου φαινόταν ότι άνηκαν σε άλλη κατηγορία, λες κι εκεί δεν χωρούσε καμιά κρίση ή αυτοκριτική.   Ούτε καν μια προσπάθεια αποφυγής ευθυνών.   Ωστόσο , με πολλή σκέψη, ΝΑΙ , υπήρχε ένα κόστος που δεν ήθελα να το πληρώσω όταν έλεγα ψέμματα για να προστατέψω τους άλλους. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τον πόνο τους , την αδυναμία τους ή το θυμό τους.   Και σαν να μην έφτανε αυτό , αντιλαμβανόμουν ότι με τέτοια "φιλανθρωπικά" ψέμματα , μου συνέβαινε συχνά να μπαίνω στη θέση του άλλου. Όπως έλεγ

Τα μοκασίνια μου δεν έχουν περιπλανηθεί ανάμεσα στα δέντρα του δάσους. Τα μοκασίνια μου δεν έξυσαν ποτέ τις φτέρες και τους θάμνους με τα βατόμουρα. Ο σάκος μου για τα χόρτα δε γέμισε ποτέ με ρίζες και γλυκά βότανα. Τα χέρια μου δεν χάιδεψαν ποτέ πιτσιλωτά ελάφια. Τα μάτια μου δεν είδαν ποτέ της βόρειας χώρας το χρυσαφένιο ουράνιο τόξο. Τα μαλλιά μου δεν στολίστηκαν ποτέ με τ'αετού τα φτερά. Κι όμως τα όνειρα μου είναι όνειρα για όλα αυτά. Η καρδιά μου έγιν'ένα μ' όλα αυτά, οι ευωδιές τους αγκαλιάζουν την ψυχή μου.

Στίχοι:   Νίκος Γκάτσος Μουσική:   Σταύρος Ξαρχάκος 1. Νίκος Δημητράτος 2. Γιώργος Νταλάρας   Δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθώ ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά να περπατήσω μια Πρωτομαγιά. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.

Σήμερα είναι μονάχα μια μέρα μέσα σ'όλες τις μέρες που θα ΄ρθουν στους αιώνες. Μα αυτό που θα συμβεί σε όλες τις άλλες μέρες που θα΄ρθουν κάποτε μπορεί να εξαρτηθεί από αυτό που θα κάνεις ΕΣΎ σήμερα.                          (Για ποιον χτυπά η καμπάνα-Έρνεστ Χέμινγουεϊ)

Νύχτωσε. Ώρα πού αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.                                               Τάσος Λειβαδίτης

Καλά Δευτέρα το καταλαβαίνω. Αλλά Σάββατο; Γίνεται να μη μ'αγαπάς Σάββατο;                (το είδα γραμμένο στην http://www.ellinofreneia.net/  και..."το έκλεψα")

Καληνύχτα

Μίκρυνε ο κόσμος, έτσι λένε... η τεχνολογία στα μέγιστα σημεία της το γύρο του κόσμου σε μια μέρα,τώρα πια, μπορείς να κάνεις όμως στη καρδιά και στο μυαλό των ανθρώπων οι αποστάσεις... ατελείωτα παράλληλες

Καιρό είχα να δω τη γειτόνισσα μου ,από την απέναντι πολυκατοικία,και την συνάντησα χθες βράδυ στο δρόμο πηγαίνοντας για το σπίτι. Έχουμε μια "καλημέρα" που λένε,ένα "τι κάνετε; όλα καλά;". Χαιρετιστήκαμε λοιπόν με τα τυπικά και περπατήσαμε παρέα, για να φτάσουμε και οι δυο στα σπίτια μας και όπως είναι αναμενόμενο, σήμερα ,μιλήσαμε και για αυτά που βιώνουμε στη χώρα.Δύσκολα τα πράγματα είπε η μία ,δύσκολα τα πράγματα είπε η άλλη.Χαράτσια,φόροι,ανεργία....η κουβέντα με τον καθένα πλέον πάνω σε αυτά τα ζητήματα ,δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης. Να είμαστε υγιείς ,της είπα,για να ανταπεξέρθουμε στα δύσκολα και να παλέψουμε για τα καλύτερα. Ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο της και μου αποκάλυψε και ένα ακόμη δράμα τους.Δεν θέλει πολλά πολλά ο άνθρωπος για να πει τον πόνο του. Ο άνδρας της είναι σοβαρά άρρωστος .Μέρα παρά μέρα είναι και στο νοσοκομείο για τη θεραπεία.Οι γιατροί εκτίμησαν ότι έχει 80% αναπηρία και ,όπως είναι φυσικό ,δεν μπορεί να δουλέψει.

Τη μέρα εκείνη, ο Χόρχε με περίμενε μ 'ένα παραμύθι. Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του του είπε:   "Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεωμένος να πετάξεις , νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός θεός σού έδωσε."   "Μα , δεν ξέρω να πετάω" απάντησε ο γιος.   "Σωστά..."είπε ο πατέρας. Και περπατώντας , τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού ,στο βουνό.   "Βλέπεις , γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις , θα έρθεις εδώ, θα πάρεις βαθιά ανάσα , θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις."   Ο γιος αμφέβαλλε.   "Κι αν πέσω;"   "Ακόμα κι αν πέσεις , δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνατό στην επόμενη προσπάθεια" αποκρίθηκε ο πατέρας.   Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του , τις παρέες του , όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του.   Οι πιο στενόμυαλοι

                                                 Γεωργία

Να σ 'αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω, απ 'το βουνό ψηλά, στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω απ ' τα μαλάματά σου τα πολλά. Να  'ναι χινοπωριάτικο απομεσήμερο,  όντας μετ 'άξαφνη νεροποντή χυμάει μες απ ' τα σύννεφα θαμπωτικά  γελώντας ήλιος χωρίς μαντύ. Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι, τ 'ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί και με τους γλάρους συνοδιά  κάποτ ' ένα καράβι ν 'ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί . Ξανανιωμένα απ ' το λουτρό να ροβολάνε κάπου την κόκκινη πλαγιά χορευτικά να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά. Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους ως μέσα το νερό  τα ερημικά χιονόσπιτα - κι αυτά μες τ ' όνειρό τους να τραγουδάνα, αξύπνητα καιρό. Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου, με μάτια να σε χαίρομαι θολά  και να ' ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά  μου, πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά. Ως να με πάρεις κάποτε, μ

"Ο στρατός των πεινασμένων προχωρεί προχωρεί για να χορτάσει ψωμί για να χορτάσει κρέας για να χορτάσει βιβλίο λεφτεριά για να χορτάσει Προχωρεί περνώντας γιοφύρια πιο στενά απ 'την τρίχα πιο κοφτερά απ ' το σπαθί προχωρεί σπάζοντας τις σιδερένιες πόρτες γκρεμίζοντας τα τείχη προχωρεί με μάτια ματωμένα..."

Ξεθώριασαν τα φύλλα στα δέντρα οι εποχές αλλάζουν άνθρωποι...έρχονται άνθρωποι...φεύγουν και η ζωή... τόσο μεγάλη και εμείς... τόσο δα μικροί στην αιωνιότητα της στιγμής                

Σαν ρόδο στου κόσμου το κάμπο μοναχός λυγίζεις άνθρωπε στέρφες οι νύχτες σου χωρίς όνειρα πια οι μέρες χωρίς τη ζεστασιά του ζωογόνου ήλιου το χαμόγελο δεν κατοικεί πλέον στα χείλη σου απροστάτευτος στις ριπές του "ανέμου" που σαν θεριστής δρεπάνι έχει σηκώσει τα μέλη,το σώμα ,τα αισθήματα στη ρίζα τους να κόψει

-Τα θέλω μας πολλές φορές πολύ περισσότερα από τα μπορούμε -Δεν υπάρχει δεν μπορώ...δεν θέλω μόνο -Μα και να θέλω πως μπορώ όταν εσύ απέχεις ; -Πάντα υπάρχει τρόπος -Τον τρόπο πως να βρω όταν εσύ δεν θέλεις ;