Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

8:10 π.μ 8:20 π.μ ...και το γατί μας 

Και όμως ,ανακάλυψα πως ήμουν γεμάτη όνειρα. Ξεχασμένα σε ένα συρτάρι, κάπου στο βάθος του μυαλού. Ήρθαν ήσυχα στην άναστρη νύχτα σχεδόν αθόρυβα. Στην αρχή δεν κατάλαβα. Δεν υπήρχε φωνή, δεν υπήρχαν εικόνες, παρά μόνο η αίσθηση μιας ηδονής που πλημμύρισε το είναι μου σαν δροσερό νερό πηγής. Σιγά σιγά άρχισαν να ξεδιπλώνουν τα αετίσια φτερά τους στις κορυφές του νου. Έκλεισα τα μάτια... Παραδόθηκα στη γοητεία της μνήμης μου.

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ(μετάφραση Γιάννης Ρίτσος) Μουσική:   Μάνος Λοΐζος Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες Στον κάμπο θα `χουν κιόλας οργώσει τη γης Ρίχνουν το σπόρο Έχουν μαζέψει τις ελιές Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα Κι εγώ γεμάτος απ΄ την απουσία σου Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό μέσα στην Προύσα

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί. Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο· ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα (ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά). Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο. Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψε

Φορτώσαμε τη ψυχή μας, τη καρδιά μας, το μυαλό μας, με ανούσιες λέξεις με ανούσιες πράξεις  και με το φόβο  να κρατά  τα γκέμια  της ζωής μας που λοξά περνά  από μπροστά μας.

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι.Η δικιά σου πόλη, η πόλη του καθενός, έχει τις κολόνες φωτισμού σε λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δεν έπρεπε να υπάρχουν.Στην πόλη σου, ο εφημεριδοπώλης κρεμάει την Ovaciones πλάγια και πρέπει να κάνεις ακροβατικά για να ρίξεις μια ματιά στους τίτλους. Στην πόλη μου το κατάστημα της γωνίας κλείνει οπωσδήποτε στις 7:15, μονολότι όταν τους ρωτήσεις το πρωί τι ώρα θα κλείσουν το βράδυ θα σου πουν στις οχτώ. Στην πόλη σου το κανάλι Εννιά δείχνει με παρεμβολές την ώρα που έχει ταινίες με τον Μπόγκαρτ. Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες.  Η αθλιότητα , η ανεργία , η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά , η τιμή της βενζίνης, το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά, η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου , η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλλει το σεισμό.Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση.  Ζούμε σε διαφορετι

  -"Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι" ,ρώτησε τον κ.Keuner η κόρη της σπιτονοικοκυράς του , "θα φέρονταν καλύτερα στα ψαράκια;"   -"Φυσικά" , απάντησε Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι ,θα έφτιαχναν τεράστια κουτιά στον ωκεανό για τα ψαράκια και θα τους έδιναν κάθε τρόφη ,φυτά και ζώα. Θα φρόντιζαν , ώστε τα κουτιά να έχουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τους παρείχαν την καλύτερη υγειονομική προστασία. Αν παράδειγμα , ένα παράκι τραυμάτιζε ένα πτερύγιο του , θα του έβαζαν αμέσως επίπεδο ώστε να μην πεθάνει και το χάσουν πρόωρα οι καρχαρίες. Για να μην πιάνει μελαγχολία τα ψαράκια , θα διοργανώνοταν κατά καιρούς μεγάλα θαλάσια φεστιβάλ ώστε να μην βαριούνται τα μικρά ψάρια , και θα υπήρχε κάθε είδους ψυχαγωγία επειδή τα ευτυχισμένα ψαράκια έχουν πολύ καλύτερη γεύση από τα μελαγχολικά. Θα υπήρχαν επίσης και σχολεία στα μεγάλα κουτιά. Σε αυτά, τα μαράκια θα μάθαιναν πως να κολυμπάνε στα σαγόνια των καρχαριών. Θα έπρεπε π.χ να μάθουν και Γεωγραφία , ώστε να

Μου Λείπεις. Δεν χωρά άλλη λέξη μέσα στη πρόταση αυτή ούτε γλαφυρές "εικόνες" ούτε γιασεμιά κι αστέρια ούτε και του ερωτευμένου η παρηγοριά , το ολόγιομο φεγγάρι , δεν χωρά μέσα στη πρόταση αυτή, κι ας ξεκίνησε δειλά δειλά στη μοναξιά της νύχτας συντροφιά να μου κρατήσει. Μου Λείπεις.

11 Νοέμβρη 1990 (22 χρόνια από το θάνατο του) Να με θυμάστε-είπε.Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα χωρίς ψωμί ,χωρίς νερό , πάνω σε πέτρες κι αγκάθια, για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Την ομορφιά Ποτές μου δεν πρόδωσα.Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα.Πάμπωχος.Μ'ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγρις νύχτες μας φώτισα.Να με θυμάστε. Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη. Θα ΄θελα ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπάνι του φεγγαριού να θερίσω ένα ώριμο στάχυ.Να σταθώ στο κατώφλι , να κοιτάω ,' και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω, θαυμάζοντας κι Εκείνον που ανεβαίνει το λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα.Δέστε : Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό δεν διακρίνεται πολύ καθαρά.Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω. Κι ίσως γι'αυτό προπάντως θ'άξιξε να με θυμάστε

Στίχοι:   Σώτια Τσώτου Μουσική:   Κώστας Χατζής Χαμογελώ μα δε γελώ είναι μεγάλη διαφορά, τον μακιγιάρω τον καημό να φιγουράρει για χαρά. Σ' αυτόν τον κόσμο τον τρελό και τον σακάτη τον καιρό χαμογελώ μα δεν γελώ κι αυτό που μόλις το μπορώ. Χαμογελώ μα δε γελώ κι όταν μου λεν πως μ' αγαπούν Θεέ μου λέω σε καλό μου, τόση ψευτιά πώς τη μπορούν. Σ' αυτόν τον κόσμο τον τρελό και τον σακάτη τον καιρό χαμογελώ μα δεν γελώ κι αυτό που μόλις το μπορώ. Κι όταν κι εσύ πως μ' αγαπάς μου λες με λόγια τρυφερά, τότε για πρώτη μου φορά τότε γελάω δυνατά.

Ότι κι αν κάνουν οι "μικροί" όποια μέτρα και να πάρουν οι "μικροί" πάντα θα γεννιούνται νεοσσοί που θα γίνουν Αετοί

Σκεφτόμαστε...    Εφήμερες οι Σκέψεις     Μιλάμε...        Άχρηστες οι Λέξεις      Δημιουργούμε...         Απολαύσεις Κίβδηλες  Ζούμε...  Μέρες Ανυπόστατες         

Πως κάθεσαι ακόμη αναπαυτικά στο καναπέ σου,στη καρέκλα σου, και τρως το παραμύθι που σου σερβίρουν ,ότι προσπαθούν (οι έχοντας την κυβερνητική εξουσία)για να καλυτερεύσουν τη ζωή σου,και να πιστεύεις ότι νοιάζονται για σένα την ώρα που ξεπουλάνε ακόμη και τον αέρα που αναπνέεις ; Πως είναι δυνατόν να θεωρείς όλους τους άλλους φταίχτες για τη κατάσταση που βιώνεις και να μη κοιτάς το τι έκανες εσύ και έφτασες σε αυτή τη κατάσταση ; Πως μπορείς να πιστεύεις εσύ , εσύ , εσύ  ότι δέρνοντας ,διώχνοντας, μαχαιρώνοντας,σκοτώνοντας ανθρώπους που είναι από άλλες φυλές και βρίσκονται στη χώρα σου  ή ανθρώπους με διαφορετικότητα ,θα καλυτερεύσει η ζωή σου ; δεν το βλέπεις ότι είναι εγκληματικές πράξεις; Πως είναι δυνατόν να "κρύβεσαι" πίσω από άτομα που κάνουν τα παραπάνω και να λες "καλά τους κάνουν να καθαρίσει ο τόπος" και μετά να θεωρείς ότι εσύ θα γλυτώσεις από αυτά την ώρα που θα διαφωνήσεις μαζί τους ; δεν το βλέπεις ότι θα έρθει και η δική σου σειρά δια

Ίων , ήσουν Απόβλητος μία φορά. Γιατί πιστεύεις πως ένας απ'τους γλάρους του καιρού σου θα σ'ακούσει τώρα ; Ξέρεις την παροιμία , κι'είναι αληθινή : "Βλέπει μακρύτερα κείνος ο γλάρος που πετάει ψηλότερα". Οι γλάροι απ'όπου έρχεσαι στέκονται πάνω στο χώμα , και κρώζουν και τσακώνονται μεταξύ τους. Βρίσκονται χίλια μίλια μακριά απ'τον παράδεισο - και λες πως θέλεις να τους δείξεις τον παράδεισο από κει που στέκονται! Ίων , δεν μπορούν να δουν ούτε τις άκρες απ'τις φτερούγες τους! Μείνε 'δω. Βοήθησε τους νέους γλάρους εδώ, αυτούς που βρίσκονται αρκετά ψηλά για να καταλάβουν τι έχεις να πεις.  (Απόσπασμα από το "Γλάρος Ιωνάθαν" - Richard Bach)

... Τότε εμφανίστηκε η Αλεπού. "Καλημέρα," είπε η Αλεπού. "Καλημέρα," αποκρίθηκε ευγενικά ο Μικρός Πριγκιπας, κοίταξε τριγύρω μα δεν είδε τίποτα. "Είμαι εδώ" ξανακούστηκε η φωνή, "ακριβώς κάτω από τη μηλιά." "Ποια είσαι εσύ;" ρώτησε ο Μικρος Πριγκιπας και πρόσθεσε "Είσαι πολύ όμορφη." "Είμαι μια αλεπού," απάντησε η Αλεπού. "Έλα να παίξουμε" πρότεινε ο Μικρος Πριγκιπας. "Είμαι τόσο δυστυχισμένος." "Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου" δήλωσε η Αλεπού. "Δεν έχω εξημερωθεί." "Συγνώμη;" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. Και μετά από λίγη σκέψη, πρόσθεσε: "Τι θα πει εξημερώνω;" "Δεν είσαι από εδώ" είπε την αλεπού. "Τι ψάχνεις;" "Ψάχνω ανθρώπους" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Τι θα πει εξημερώνω;" "Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Επίσης τρέφουν κοτόπουλα. Αυτά είναι τα μόνα ενδιαφέροντά τ