ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΟ...

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΟ...
ένα ποίημα του Bαγγέλη Bουτσινου...

Όταν ο ήλιος απλώνει της χρυσαφιές
αχτίνες του στο πάγο
εισβάλει αργά αργά
και τον λιώνει
τότε αρχίζουν να κυλούν
δροσοσταλίδες
που υγραίνουν το παρθένο
έδαφος
λες και ήταν σε λήθαργο
από άδικο ανθρώπινο χέρι
λες και είχε χαθεί στα στήθια
του καημού
τότε σιγά σιγά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν
μυρωμένα άνθη
τόσο όμορφα τόσο μαγευτικά
που θαρρείς πως ο σπορέας
τα είχε σπείρει ένα ένα
αλλού τις τριανταφυλλιές
αλλού τους πανσέδες
αλλού τις ορχιδέες
αλλού τα γιασεμιά και τις γαρδένιες
όλα στη θέση τους σα να μην έγινε
ποτέ τίποτα
σα να περίμεναν την όμορφη στιγμή
που θα τα τάιζε ο πλάστης
ηλιοχαμόγελο
μέχρι και η ακακία έβγαλε
ανθό
-τι όμορφη λέξη
το αντίθετο της κακίας
που γιατρεύει πληγές μόνο και μόνο
με ένα κοίταγμα-
Ω τι θεία αγαλλίαση
γίνανε όλα όπως πριν
και ας πέρασαν χρόνια
και ας πέρασαν καταιγίδες
ξεχάστηκαν όλα σε ένα τόσο δα
λεπτούλι
ξεχάστηκαν όλα σε ένα απομεσήμερο
όταν ο έρωτας χτύπησε την πορτούλα
της ψυχής σου
ξεχάστηκαν όλα όταν οι κάτασπρες
χρυσοφτερούγες σου
αγκάλιασαν με πόθο
τη τελειότητα των λουλουδιών,
και ξεπλύθηκαν στα αφρόνερα
του παραδείσου
Κράτα το πάθος σου σφιχτά πια
στην αγκαλιά σου
και μην αφήσεις να στο πάρουν ποτέ
είναι δικό σου μόνο δικό σου
αυτό μη το ξεχνάς