Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

«Μπορώ να πω για τον έρωτα που είχα  πως δεν είναι αθάνατος, αφού είναι φλόγα αιώνια για όσο διαρκεί...»                          VINICIUS DE MORAES

Μη με ρωτάς αν ζω. Από τη κλειδαρότρυπα της ψυχής αντικροίζω τη ζωή. Με "πέθαναν" πριν  πολλά χρόνια ,την ώρα που ωρίμαζε η σκέψη, διδάσκοντας με την επιβίωση σε ένα ωραιοποιημένο τίποτα προσθέτοντας γεύση πικραμύγδαλου στο κάμποσο καθόλου.

...Μην με μαρτυρήσεις! Και προπαντός να μην του πεις πως μ'εγκατέλειψε η ελπίδα! Καθώς κοιτάς τον Ταϋγετο ,σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.Και τις κορφές που πάτησα.Και τα άστρα  που είδα.Πες τους από μένα , πες τους από τα δάκρυά μου ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος!

Όντως ζω σε χρόνους ζοφερούς! Η αθώα λέξη είναι κουταμάρα. Μέτωπο αζάρωτο μόνο σε αναισθησία παραπέμπει. Κι όποιος γελάει                                       δεν έχει απλώς ακόμα μάθει το φριχτό που τού ‘χει ρθει μαντάτο. Τί χρόνοι είναι τούτοι, οπού και μια κουβέντα να πεις για τα δέντρα, περίπου έγκλημα είναι, αφού περικλείει σιωπή για μύρια όσα αδικήματα! Αυτόν που ήσυχος τραβάει το δρόμο του γιατί κανείς πια φίλος του δεν τον προφταίνει, άμα τυχόν βρεθείς σε αγάγκη μεγάλη; Ναι, είναι αλήθεια: το ψωμί μου ακόμα το βγάζω· αλλά πιστέψτε με: εντελώς από τύχη συμβαίνει. Τίποτα απ’ όσα κάνω δεν δικαιολογεί τ’ ότ’ είμαι χορτάτος. Και πάλι εντελώς από τύχη την έχω σκαπουλάρει. (Έτσι και μου τελειώσει η τύχη, πάει, πήγα καλλιά μου.) Μου λένε: Τρώγε-πίνε! Και χαίρου που ’χεις! Μα πώς να φάω και να πιώ, όταν απ’ τον πεινασμένο το φαΐ μου αρπάζω, και όταν το ποτήρι μου με το νερό του διψασμένου λείπει; Κι όμως: και τρώω και πίνω. Με χαρά μεγάλη μου θα γινόμουν α

                                Ημέρα Τιμής ,Μνήμης και Αγώνα                           Λίγα λόγια από την Ιστορία του Ελληνικού Γυναικείου Κινήματος      Στις αρχές του πιο περασμένου αιώνα ,γύρω στα 1820, μια μοναχική γυναικεία φωνή από τη Ζάκυνθο διαμαρτύρεται με την πέννα της για τη σκλαβιά της γυναίκας και την κοινωνική σκλαβιά. Είναι η Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέκου, πρώτη Ελληνίδα πεζογράφος ,αυτοδίδακτη, που με την ατομική της ανταρσία μέσα απ'το λόγο θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόδρομος του γυναικείου κινήματος.    Η Καλλιρρόη Σιγανού-Παρρέν από το Ρέθυμνο της Κρήτης ήταν η πρώτη γυναίκα που καταπιάστηκε  σοβαρά και συστηματικά να οργανώσει φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα , από τα τέλη του πιο περασμένου αιώνα.Το 1887 εκδίδει την "εφημερίδα των Κυριών", το 1893 ιδρύει την Ένωση Γυναικών , το 1911 το "Λύκειο Ελληνίδων". Μπροστά στα κλειστά τότε από τη πρόληψη μάτια γυναικών και ανδρών ,έθεσε για πρώτη φορά το γυναικείο ζήτημα.    Μετά τον Α'

Και ενώ αδιαφορώντας αφήσαμε τη ζωή μας να πεθάνει κλαίμε πάνω απ'το κουφάρι της , περίλυπες χήρες, χαμογελώντας κρυφά που τη κατασπαράξαμε χειρότερα κι από άγρια θηρία διερωτώμενοι,τέλειοι ηθοποιοί, με ζωγραφισμένη την απορία στα άψυχα βλέμματα μας πως έγινε αυτό.