Δεν φοβάμαι
τα κενά του μυαλού μου.
Δεν φοβάμαι
τα χνωτισμένα τζάμια
των πρωινών λεωφορείων.
Δεν φοβάμαι
τα γυμνωμένα κλαριά του φθινόπωρου.
Δεν φοβάμαι
το σβησμένο κλάμα τ 'αγέννητου παιδιού.
Φοβάμαι,
που ζω χωρίς ελπίδα.
Προσπαθήστε, συνάνθρωποι, να τους καταλάβετε τους χιονάνθρωπους. Μας μισούνε, γιατί ξέρουνε πως σαν έβγει ο ήλιος ό,τι είναι φτιαγμένο με χιόνι θα λιώσει! Αγγουλές Φ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου