ΝΑ Σ 'ΑΓΝΑΤΕΎΩ ΘΆΛΑΣΣΑ - Κώστας Βάρναλης

Να σ 'αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω,

απ 'το βουνό ψηλά,

στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να  'ναι χινοπωριάτικο απομεσήμερο, 

όντας

μετ 'άξαφνη νεροποντή

χυμάει μες απ ' τα σύννεφα θαμπωτικά 

γελώντας

ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,

οι κάβοι,

τ 'ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί

και με τους γλάρους συνοδιά  κάποτ ' ένα καράβι

ν 'ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί .

Ξανανιωμένα απ ' το λουτρό να ροβολάνε κάπου

την κόκκινη πλαγιά χορευτικά

να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους

ως μέσα το νερό 

τα ερημικά χιονόσπιτα - κι αυτά μες τ ' όνειρό τους

να τραγουδάνα, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου,

με μάτια να σε χαίρομαι θολά 

και να ' ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά 

μου,

πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαριόλα συ,

στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους

και να με πας πολύ μακριά απ 'τη μαύρη τούτη

Κόλαση,

μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους...

(Το φως που καίει)