Έχουμε μια "καλημέρα" που λένε,ένα "τι κάνετε; όλα καλά;".
Χαιρετιστήκαμε λοιπόν με τα τυπικά και περπατήσαμε παρέα, για να φτάσουμε και οι δυο στα σπίτια μας και όπως είναι αναμενόμενο, σήμερα ,μιλήσαμε και για αυτά που βιώνουμε στη χώρα.Δύσκολα τα πράγματα είπε η μία ,δύσκολα τα πράγματα είπε η άλλη.Χαράτσια,φόροι,ανεργία....η κουβέντα με τον καθένα πλέον πάνω σε αυτά τα ζητήματα ,δεν υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης.
Να είμαστε υγιείς ,της είπα,για να ανταπεξέρθουμε στα δύσκολα και να παλέψουμε για τα καλύτερα.
Ένα αχνό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο της και μου αποκάλυψε και ένα ακόμη δράμα τους.Δεν θέλει πολλά πολλά ο άνθρωπος για να πει τον πόνο του.
Ο άνδρας της είναι σοβαρά άρρωστος .Μέρα παρά μέρα είναι και στο νοσοκομείο για τη θεραπεία.Οι γιατροί εκτίμησαν ότι έχει 80% αναπηρία και ,όπως είναι φυσικό ,δεν μπορεί να δουλέψει.
Πήγανε λοιπόν τα χαρτιά για να βγει στη σύνταξη.
Και εδώ αρχίζουν τα φυσικά σε αυτή τη χώρα.Ναι μεν έχει αναπηρία αλλά επειδή δεν έχει ένσημα το περασμένο χρόνο(οικοδόμος στο επάγγελμα και δεν έκανε μεροκάματα μια και δεν υπήρχε δουλειά)πρέπει να πληρώσει φέτος και να πάρει σύνταξη του χρόνου.Του χρόνου που μπορεί να μη ζει ,μου λέει.
Η ίδια ,καθαρίστρια στο επάγγελμα,πλέον κάνει ένα -δύο μεροκάματα την εβδομάδα.Τα παιδιά της ,και τα δύο ,άνεργα εδώ και καιρό.Ότι χρήματα είχαν ξοδεύτηκαν για τους γιατρούς και τα φάρμακα του άντρα της.
Ανέβηκα στο σπίτι μου,αφού καληνύχτισε η μια τη άλλη και τις ευχήθηκα περαστικά και ότι καλύτερο ,με έναν "κόμπο" στο στομάχι και μια θλίψη για τη κοινωνία που ζω.
(Όχι ότι δεν ξέρω σε τι κοινωνία ζω ,ξέρω .Ξέρω ότι έτσι είναι το σύστημα,όλοι το ξέρουμε. Προσπαθούμε πολλοί άνθρωποι, εδώ και πολλά χρόνια με αγώνες και θυσίες να ανατρέψουμε αυτή τη κοινωνία ,που ρουφάει το αίμα μας,και να περάσουμε σε μια ριζοσπαστική ,σοσιαλιστική κοινωνία,σε μια κοινωνία των λαών.)
Αλλά άλλο να τα μαθαίνεις και άλλο να τα βιώνεις.Και για μένα ήταν ένα είδος βιώματος αυτό για έναν άνθρωπο που ξέρω χρόνια.
Έβγαλα τα παπούτσια μου ,πλύθηκα,έβαλα τις πιτζάμες και έκατσα στο καναπέ μου .Το μυαλό μου στριφογύριζε στη γειτόνισσα και το τι περνάνε.Στο τι περνάμε όλοι μας.
Μου ήρθε στο νου η Κούβα,τι σου είναι το μυαλό και που μπορεί να ταξιδέψει,και το κοινωνικό τους σύστημα.Θυμήθηκα ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει,στην ΝΕΤ κάποτε, για τη Κούβα.Για τα καλά και τα άσχημα αυτής της χώρας.Για τη φτώχεια τους ,τις σκληρές συνθήκες επιβίωσης ,μια και έχουν εμπάργκο από τη πλούσια γείτονα χώρα,αλλά και για το ότι τραγουδούν και χορεύουν και γελάνε,κάτι που λείπει πλέον από τη χώρα μας,το γέλιο.
Για την ανάπτυξη που έχουν πάνω στις επιστήμες.Μου έκανε εντύπωση ο επίλογος του: ότι ενώ έχουν τόσα χρόνια αποκλεισμό στείλανε γιατρούς σε κάποια άλλη χώρα(δεν θυμάμαι ποια)για βοήθεια.
Θυμήθηκα ότι με τον "Καποδίστρια",εδώ στη χώρα μας,τα νοσοκομεία θα περάσουν στους δήμους ,όπως και πολλά άλλα κοινωφελή ιδρύματα και τότε που, τα χρήματα για θεραπείες δωρεάν και φάρμακα;Δεν υπάρχουν και τώρα χρήματα, και οδεύουμε(τι κι αν μας κρατάνε από το μισθό για περίθαλψή)να πληρώνουμε τα πάντα.
Θυμήθηκα και τα λόγια του Κάστρο ,που είχα διαβάσει στο βιβλίο του Μπογιόπουλου "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε" κεφάλαιο έκτο: "'Αρρωστοι εγκληματίες κερδοσκοπούν με την ασθένεια",:>
Το μυαλό μου έκανε βόλτες σε πολλά..τι ,πως ,που ,γιατί;
Μας αποξένωσαν με χίλια προβλήματα και εμείς το δεχτήκαμε.Μας είπαν το εαυτό σου κοίτα και εμείς σκύψαμε το κεφάλι και υπακούσαμε.Δούλοι σε μια κοινωνία : πατώ επί πτωμάτων για να ανέβω.
Έβαλα ξανά παπούτσια.Έριξα ένα πανωφόρι στους ώμους.Κατέβηκα και πήγα και χτύπησα το θυροτηλέφωνο της γειτόνισσας
Πάρε ένα στυλό και γράψε το νούμερο μου ,το νούμερο του τηλεφώνου μου,και ότι χρειαστείς εδώ είμαι.
Όλα ανατρέπονται και όλα αλλάζουν αν εμείς οι ίδιοι πρώτα μάθουμε τι είναι λάθος και τι είναι σωστό,όπως λέει και ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ "Η καλή κοινωνία".
Γεωργία 26/1/12
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου