Σαν ρόδο στου κόσμου το κάμπο μοναχός λυγίζεις

Σαν ρόδο
στου κόσμου το κάμπο
μοναχός λυγίζεις
άνθρωπε
στέρφες οι νύχτες σου
χωρίς όνειρα πια
οι μέρες χωρίς τη ζεστασιά
του ζωογόνου ήλιου
το χαμόγελο δεν κατοικεί
πλέον στα χείλη σου
απροστάτευτος
στις ριπές του "ανέμου"
που σαν θεριστής
δρεπάνι έχει σηκώσει
τα μέλη,το σώμα ,τα αισθήματα
στη ρίζα τους να κόψει