Και όμως ,ανακάλυψα
πως ήμουν γεμάτη όνειρα.
Ξεχασμένα σε ένα συρτάρι,
κάπου στο βάθος του μυαλού.
Ήρθαν ήσυχα στην άναστρη νύχτα
σχεδόν αθόρυβα.
Στην αρχή δεν κατάλαβα.
Δεν υπήρχε φωνή,
δεν υπήρχαν εικόνες,
παρά μόνο η αίσθηση μιας ηδονής
που πλημμύρισε το είναι μου
σαν δροσερό νερό πηγής.
Σιγά σιγά άρχισαν να ξεδιπλώνουν
τα αετίσια φτερά τους στις κορυφές του νου.
Έκλεισα τα μάτια...
Παραδόθηκα στη γοητεία της μνήμης μου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου