Δεν ξέρω αν φταίει ότι μεγάλωσα,δεν ξέρω αν φταίει η σημερινή εποχή,
ο ρομαντισμός όμως με αποχαιρέτησε μια μέρα πάνω από το κατάστρωμα του τιτανικού...δεν ξαναγύρισε...ήταν ανάμεσα στους αγνοούμενους...από τότε βαδίζω, με συνοδοιπόρο τη πραγματικότητα, στο σκληρό μονοπάτι της ζωής.
Τα όνειρα μου σε ένα συρτάρι αρχειοθετημένα καρτερούν τον διασώστη για τη τελική του αναφορά.
Ή στους νεκρούς ή στους ζωντανούς.
Η ελπίδα πάντα ζώσα...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου