Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ελπίδα πάντα ζώσα...


Δεν ξέρω αν φταίει ότι μεγάλωσα,δεν ξέρω αν φταίει η σημερινή εποχή,
ο ρομαντισμός όμως με αποχαιρέτησε μια μέρα πάνω από το κατάστρωμα του τιτανικού...δεν ξαναγύρισε...ήταν ανάμεσα στους αγνοούμενους...από τότε βαδίζω, με συνοδοιπόρο τη πραγματικότητα, στο σκληρό μονοπάτι της ζωής.
Τα όνειρα μου σε ένα συρτάρι αρχειοθετημένα καρτερούν τον διασώστη  για τη τελική του αναφορά.
Ή στους νεκρούς ή στους ζωντανούς.


Η ελπίδα πάντα ζώσα...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Άνεμε, ξέρεις...   Είναι η καρδιά μου...
Προσπαθήστε, συνάνθρωποι, να τους καταλάβετε τους χιονάνθρωπους. Μας μισούνε, γιατί ξέρουνε πως σαν έβγει ο ήλιος ό,τι είναι φτιαγμένο με χιόνι θα λιώσει! Αγγουλές Φ.
Εξήντα χρόνια... Ανηφοριά...   Ισάδα πουθενά...