Ημέρα Τιμής ,Μνήμης και Αγώνα
Λίγα λόγια από την Ιστορία του Ελληνικού Γυναικείου Κινήματος
Η Καλλιρρόη Σιγανού-Παρρέν από το Ρέθυμνο της Κρήτης ήταν η πρώτη γυναίκα που καταπιάστηκε σοβαρά και συστηματικά να οργανώσει φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα , από τα τέλη του πιο περασμένου αιώνα.Το 1887 εκδίδει την "εφημερίδα των Κυριών", το 1893 ιδρύει την Ένωση Γυναικών , το 1911 το "Λύκειο Ελληνίδων". Μπροστά στα κλειστά τότε από τη πρόληψη μάτια γυναικών και ανδρών ,έθεσε για πρώτη φορά το γυναικείο ζήτημα.
Μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο ιδρύονται το 1918 το "Εθνικό Συμβούλιο" και το 1920 ο 'Σύνδεσμος για τα δικαιώματα της Γυναίκας". Οργανώσεις που πρόβαλαν με περισσότερο θάρρος και αποφασιστικότητα τα δικαιώματα της Ελληνίδας.
Παρόλο που ηγετικά στελέχη του "Συνδέσμου για τα δικαιώματα της γυναίκας" υπήρξαν φωτεινά μυαλά της εποχής τους και είδαν τον κοινωνικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος ,η δράση τους των οργανώσεων αυτών σφραγίστηκε με την απομόνωση του γυναικείου από τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής.Η γυναικεία υπόθεση προβλήθηκε σαν κοινωνικό πρόβλημα με την εμφάνιση και ανάπτυξη του εργατικού κινήματος.
Η Ελληνίδα με τη συμμετοχή της στην παραγωγή γίνεται απαραίτητος σύμμαχος του καθημερινού αγώνα των εργαζομένων για καλυτέρεψη της θέσης τους.Αρχίζει να συνειδητοποιεί τα δικαιώματα της σαν εργαζόμενη και συμμετέχει στις εργατικές κινητοποιήσεις.
Γίνεται τολμηρή και άφοβη αγωνίστρια ενάντια στο φασισμό ,που έφερνε πίσω όλη του την ωμότητα, το μεσαίωνα που για τη γυναίκα εκφράζονταν στο σύνθημα "πίσω στο σπίτι". Μέσα από τους λαϊκούς αγώνες κατά της μεταξικής δικτατορίας ωριμάζει το πολιτικό κριτήριο της Ελληνίδας και αρχίζει να καταρρίπτεται ο μύθος πως η πολιτική δεν είναι για τις γυναίκες.
Η μαζική της όμως συμμετοχή σαν βοηθητική δύναμη στον πόλεμο του 1940 και στη συνέχεια με το όπλο στο χέρι πλάι στον άντρα στην Εθνική Αντίσταση ,αναδεικνύει πως οι γυναίκες μπορούν και χρειάζεται να είναι ισότιμες.
Στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας και τη συντριβή του φασισμού δεν είναι μόνο οι "επώνυμες" αγωνίστριες ΗΛΈΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ΧΡΥΣΑ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ,ΜΑΡΙΑ ΣΒΩΛΟΥ, ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ,ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΙΚΗ ΡΕΠΑ , η αντάρτισσα ΤΙΤΙΚΑ ,η αντάρτισσα ΑΝΕΤΑ κι άλλες πολλές ,αλλά κύρια οι χιλιάδες ανώνυμες αγωνίστριες που γράφουν το παγκόσμιο παράδειγμα της Ελληνικής αντίστασης και της κορυφαίες στιγμές του Γυναικείου Κινήματος.
Άλλοτε προσφέροντας τη βοήθεια της στα θύματα του αγώνα,άλλοτε συμμετέχοντας ισότιμα στη Δημοκρατική ζωή της Ελεύθερης Ελλάδας , άλλοτε προσφέροντας την ίδια τη ζωή τους ,ύψιστο δώρο στον ιερό αγώνα , η αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης δημιουργεί τπ πρότυπο της σύγχρονης Ελληνίδας ,απαιτεί με τη στάση της απ'τη κοινωνία την οικονομική ,κοινωνική και πολιτική της ισότητα για να κληθεί στο γνήσιο γυναικείο ανθρωπισμό ,όπως διατυπώνεται και στο δωδεκάλογο της ΕΠΟΝ.
Η πίστη της γυναίκας στον εαυτό της ,έπειτα από το ρόλο που έπαιξε στην αντίσταση ,ήταν φυσικό να γίνει το προζύμι ,σαν τελείωσε ο πόλεμος, για το πρώτο Μαζικό Γυναικείο Κίνημα,όταν με γυναίκες σαν τη Ρόζα Ιμβριώτη ,τη Χρύσα Χατζηβασιλείου ,τη Καίτη Ζεύγου , τη Μαρία Σβώλου , τη Λύρα Παρτσαλίδου, ιδρύουμε στα τέλη του 1945 την "Πανελλήνια Ένωση Γυναικών" γράφει σε άρθρο της στη "Σύγχρονη Γυναίκα"η Φανή Σημίτη.
Το Φλεβάρη του 1946 με πρόταση της Π.Ε.Γ ιδρύεται η πρώτη Πανελλαδική Ομοσπονδία Γυναικών με πρόεδρο την Αύρα Θεοδωροπούλου.
Η Π.Ο.Γ συγκαλεί το Μάη του 1946 το πρώτο Πανελλαδικό Συνέδριο Γυναικών.
Κύρια διαπίστωση του συνεδρίου ήταν ότι οι γυναίκες επιθυμούσαν ν'αγωνιστούν ενωμένες για να εξασφαλιστεί μια διαρκείς ειρήνη.
Ο πόθος αυτός των Ελληνίδων ,πόθος όλου του λαού μετά τον πόλεμο , εκφράζεται τόσο με τη δράση όσο και την εκδοτική δραστηριότητα της Π.Ο.Γ και των συλλόγων μελών της.
Στα τέλη του 1948 ,μέσα στον εμφύλιο πόλεμο, το επίσημο κράτος διαλύει τις γυναικείες οργανώσεις.Το τίμημα της συμμετοχής των γυναικών στους αγώνες είναι να μοιραστούν ισότιμα με τους άντρες φυλακές και εξορίες.Εκεί ανέπτυξαν την ανθρώπινη και γυναικεία αλληλεγγύη στο έπακρο κι έδιναν καθημερινά τη μάχη ,όχι μόνο για την επιβίωση ,αλλά και για την ποιότητα της ζωής,αναπτύσσοντας σ'εκείνους τους τόπους της πλήρης στέρησης ,πολιτικές δραστηριότητες που μένουν υποδειγματικές.
Όταν καταλάγιασαν πια οι διωγμοί ,επανεμφανίζονται το 1965 η Π.Ε.Γ που τον ίδιο χρόνο παίρνει μέρος στο Συνέδριο της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών(Π.Δ.Ο.Γ)στο Στρασβούργο.
Το 1967 με τη εγκαθίδρυση της φασιστικής δικτατορίας διαλύονται όλες οι γυναικείες οργανώσεις.Η χούντα δεν κάνει διακρίσεις σε άντρες και γυναίκες ως προς τις διώξεις τους.Ούτε όμως κι ο αντιδικτατορικός αγώνας που απαιτεί για το ρίξιμο της χούντας τη συμμετοχή όλων των δημοκρατικών ανδρών και γυναικών.Σ'αυτή την απαίτηση οι γυναίκες δεν υστέρησαν απ'το άλλο φύλλο.
Αγωνίζονται μέσα κι έξω απ'την Ελλάδα ,όπου κι αν βρίσκονται ,μέσα από το Πατριωτικό Μέτωπο Γυναικών ,για να διώξουν τη χούντα που μισεί ο λαός.Πολλές απ'αυτές,με νωπές ακόμα τις αναμνήσεις και τα βιώματα από τη δικτατορία του Μεταξά κι όλων των κατοπινών συμφορών ,αλλά και μ'άσβηστο το όραμα για μια ελεύθερη ,δημοκρατική ,ισότιμη ζωή.
Οι νεώτερες ,εμψυχωμένες απ'τους αγώνες του εργατικού ,του φοιτητικού, του γυναικείου κινήματος των τελευταίων χρόνων, πριν από τη δικτατορία που έδειχναν μια δημοκρατική προοπτική , όπου κι οι γυναίκες με τους ιδιαίτερους αγώνες τους θα κατακτούσαν σιγά-σιγά τη θέση που τους ανήκει.
Στη κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου ,κορίτσια κι αγόρια, γυναίκες και άντρες ένωσαν χέρια ,καρδιές και θέληση και έγραψαν το Έπος που συγκλόνισε τη δημοκρατική οικουμένη.Και ήταν αυτό το προανάκουσμα της της νίκης.
Η πολιτικοποίηση των γυναικών μέσα απ'τον αντιδικτατορικό αγώνα,η πεποίθηση που εδραιώθηκε, ότι τίποτα δεν καταχτιέται χωρίς αγώνες ,κάνει το γυναικείο κίνημα να ξαναφουντώσει έντονα και πολύπλευρα μετά τη μεταπολίτευση.Πρώτη ιδρύεται η ΠΕΜΕ απ'τις μανάδες των παιδιών του Πολυτεχνείου.
Το 1975 , Διεθνές Έτος της Γυναίκας, δίνει το σήμα για να μπουν πιο πολλές γυναίκες στο δρόμο της οργανωμένης πάλης ,μέσα απ'τις γυναικείες οργανώσεις, τα συνδικάτα , το τοπική αυτοδιοίκηση ,παλεύοντας για ίσα δικαιώματα στη δουλειά ,την οικογένεια και την κοινωνία, για εκδημοκρατισμό και καλύτερη ζωή.
Με το Διεθνές Έτος της Γυναίκας ξεφυτρώνουν οι γυναικείοι σύλλογοι στις πόλεις και τις συνοικίες ,αυτοί που τον άλλο χρόνο θα φτιάξουν την ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΥΝΑΙΚΏΝ ΕΛΛΑΔΑΣ ,την Ο.Γ.Ε, ιδρύεται η Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών ,η Δημοκρατική Ένωση Νέων Γυναικών και το 1977 η Ένωση Γυναικών Ελλάδας.
Η ενότητα των γυναικείων οργανώσεων στη δράση,όπου επιτεύχθηκε , ανέδειξε ότι φέρνει πιο πολλές γυναίκες στον αγώνα ,τον κάνει πιο δυνατό και αποτελεσματικό.
Με την ίδρυση της Ο.Γ.Ε το Δημοκρατικό Γυναικείο Κίνημα απόχτησε τη μαζικότερη οργάνωση ,ανοιχτή σε κάθε γυναίκα,δημοκρατική στη λειτουργία ,που η δράση της καθορίζεται απ'τα πραγματικά προβλήματα των γυναικών και όχι από άλλες σκοπιμότητες.
Η Ο.Γ.Ε βρίσκεται σταθερά μέσα στους αγώνες του λαού δείχνοντας πίστη και αποφασιστικότητα στο τρίπτυχο ΙΣΟΤΙΜΗ-ΕΙΡΗΝΙΚΗ-ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.
Καλεί κάθε γυναίκα να αγωνιστεί,σπάζοντας τις αλυσίδες του φόβου, μέσα απ'την οργανωμένη πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τη ριζική ανατροπή τους
Τα φλέγοντα προβλήματα δεν λύνονται με απάθεια.
Γιατί τίποτε δεν χαρίζεται
ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου