Λογική και Καρδιά δεν πάνε μαζί.

Πως να μην είναι εγωιστικό όταν θέλεις να ξεριζώσεις έναν πλάτανο σαράντα και χρόνων και να το μεταφέρεις σε άλλη γη σε άλλα μέρη ;
Έναν πλάτανο που οι ρίζες του είναι ήδη αρκετά βαθιά  και τρέφεται και ανασαίνει από τη γη που τον γέννησε
Πως να μεταφυτέψεις αυτό το δέντρο χωρίς απώλειες,χωρίς να μη μαραζώσει ούτε ένα φύλλο από τη φρεσκάδα του
Όσο και προσεχτικά να σκάψεις, γύρο γύρο, να βγουν οι ρίζες όλο και κάτι θα κοπεί ,είναι σίγουρο ότι κάτι θα κοπεί , μα ρίζα , μια ακίδα ,που του δίνει ζωή για να απλώνει τη δροσιά στους φίλους ,γνωστούς ,συγγενείς.
Να όμως που τη δροσιά του επιθυμώ κι εγώ ;  εγωιστικό ; (το προανέφερα)
Θα πει κάποιος "καλά όλα αυτά ,αλλά γιατί δεν πας,εσύ, κάτω από τη φυλλωσιά του να δροσιστείς;"
"Πως να πάω που ο σπόρος που έριξα ,εδώ που βρίσκομαι και ζω ,είναι ήδη δεκατριών και αναπτύσσεται γοργά απλώνοντας φτερά να πετάξει στους δώδεκα ουρανούς θέλοντας το σπορέα του ακόμη κοντά;"
Τα σκέφτομαι έτσι θεωρώντας τα σωστά  αλλά να που αλλιώς τα θέλει η καρδιά.
Λογική και Καρδιά δεν πάνε μαζί τελικά