Πολλά παράθυρα κανένας καθρέφτης

Ευτυχώς που δεν έχω θεούς να χαράζουν στη ψυχή μου τα "πρέπει" και τα "μη" και έμαθα να αγαπώ τη ΖΩΗ με ότι περικλείει μέσα της 

Τόσα χρόνια πλέκουμε στίχους με λέξεις που λείπουν πάνω σε μουσική επένδυση χωρίς ήχο που θεωρούμε μαγεία Τόσα χρόνια ετοιμάζουμε ταξίδια περιμένοντας ούριους ανέμους μα κρατάμε την ανάσα μας τα πανιά να μη φουσκώσουν Τόσα χρόνια ενισχύσεις,τσόντες και υποστυλώματα σε ένα σπίτι που δεν κάναμε το κόπο ούτε ένα δράμι τσιμέντο να ρίξουμε στα θεμέλια Τόσα χρόνια χτίζουμε τη ζωή μας με κίβδηλα όνειρα πάνω σε μια άυλη πραγματικότητα που είναι προς κατεδάφιση

Πάλι ψες το βράδυ στην αγρυπνία μου ήρθες να προσευχηθείς κρατώντας το Φως της Ανάστασης μου 

Και ξαφνικά με ρώτησες: -"Είσαι χαρούμενη" -"Όχι,... λέω,απλά ,ότι είμαι καλά" Απόρησες...-"Γιατί όχι...έχεις κάτι ;" -"Δεν έχω κάτι, το θέμα είναι ότι δεν έχω τίποτα σε ένα κόσμο που κατέρρευσε " -"Δίκιο έχεις" , είπες, "ας ήμαστε ήρεμοι" -"Αν εννοείς ήρεμοι να να πάρουμε σωστές αποφάσεις να το κατανοήσω αλλά και πάλι πόσο ήρεμος μπορεί να είναι κάποιος που κλέψανε το αύριο του παιδιού του ,των παιδιών μας; Πως μπορώ να είμαι ήρεμη σε μια χώρα που όπου κι αν πατήσεις ακούς θυμωμένες φωνές που όμως είναι λόγια μόνο και έργα τόσο δα μικρά; Όχι...θέλω να είμαι ανήσυχη και σε επαγρύπνηση"

Περίτεχνα πλεγμένες οι λέξεις αναρριχώμενες σε μια γραμμή , σχοινί κρεμασμένο απ' την οροφή τ' ουρανού , για να αποδώσουν τη ΖΩΗ

Χάνοντας το βασικό ένστικτο της ζωώδης φύσης μας έμεινε στη λίστα των απολεσθέντων ο άνθρωπος που κρύβουμε μέσα μας 

Μην είσαι ανυπόμονη μικρή μου Ορέστεια,είσαι μια λευκή  χορεύτρια και θα περιμένουμε μαζί να χτυπήσει το καμπανάκι της παράστασης,είπε η Δανάη,η μικρή λευκή μπαλαρίνα.Θα έρθει η σειρά μας.,Είναι η εποχή μας αλλά πρέπει πρώτα να ετοιμαστούμε. Περιμένουν να μας δουν στη παράσταση της νιφάδας.Βάλε τα άσπρα σου μποτίνια και το ολόλευκο κασκόλ σου ,θα ξεκινήσουμε σε λίγο. Να, ο κύριος Βοριάς  χτυπάει ήδη το καμπανάκι.Ετοιμάσου... Ε μικρή μου... ετοιμάσου...έρχεται η σειρά μας Μα να σου πω κι αυτό για να ξέρεις ,όταν βγούμε από το μπαμπακιένιο μας σπιτάκι,η παράσταση θα δωθεί προς άγνωστη κατεύθυνση.Ο κύριος Κρύος θα είναι παγωμένος.Θα μας παρασύρει ο κύριος  Αέρας με το μελωδικό του ήχο.Θα στροβιλίζουμε στη παράσταση μας και οι πιρουέτες μας θα είναι μοναδικές. Ω , Ορέστεια...η πορτούλα άνοιξε ,κράτα μου σφιχτά το χέρι να μην χαθούμε. Φύγαμεεε.... Μη φοβάσαι μικρή μου ...άνοιξε τα ματάκια  σου και αφήσου να σε παρασύρει η μελωδία του κύριου Αέρα.Οι πιρουέτες σο...

Σαν Άνοιξη σήμερα 23 Γενάρη Τα μικρά παιδιά σαν πουλάκια τιτιβίζουν απέναντι στη παιδική χαρά Όμορφη Μέρα Και ο θεός Ήλιος σαν κόκκινο γλυκό κρασί να ρέει ευφραίνοντας  με τη θέρμη του τις παγωμένες , αγχωμένες, στεναχωρημένες, άδειες, σκοτεινές , (μπορεί για λίγο, μπορεί για πολύ κανείς δεν ξέρει) καρδιές των μεγάλων "παιδιών". Όμορφη Μέρα.

Μπερδεμένες  οι σκέψεις                                 παγωμένος ο βοριάς πιρουέτες λες και κάνει μέσα στη καρδιά. Αναμνήσεις φέρνει και μετά τις σπρώχνει βαθιά στην άβυσσο να τις κρύψει ξανά στο καβούκι τους σαν χελώνες που μαζεύουν το κεφάλι τους μπροστά στο κίνδυνο Μα δεν έχει φύγει , τι κι αν κλείνεις σφιχτά τα μάτια τι και αν κλείνεις τα παραθυρόφυλλα η θάλασσα είναι αγριεμένη και ο κίνδυνος παραμονεύει το ξέρεις Περιμένεις να 'ρθει η γαλήνη να βγει το ουράνιο τόξο να γίνει η θάλασσα λάδι αλλά τις συμπληγάδες τις περνάς με φουρτούνες Αν θες να σωθείς ...παλεύεις με τ'άγρια κύματα δεν θες να πνιγείς, μόνο αν παραδοθείς , μέχρι που η δίνη του θα σε ξεβράσει στη στεριά ίσως σε έρημο νησί μα ο ήλιος θα είναι ψηλά και εσύ ζωντανός                                       ...

Κρυφτό παίζουμε απόψε. Σε κάθε γωνία του μαυλού μου θαρρείς και είσαι κρυμμένος. Κρυφτό... Παίζουμε απόψε.

 Πηγή:  www.ogdoo.gr Δεν χτίζονται πολυκατοικίες με φθαρμένα υλικά. Η ζωή, απαιτεί θυσίες και καινούργιες γέννες. Ο λαός μας είναι ευσυγκίνητος, αλλά χάλασε στην ουσία… Για αλληλεγγύη μίλησαν πολλοί, όλες αυτές τις γιορτινές μέρες, που χιλιάδες συμπολίτες μας, αφήναν σε πλατείες και van, τρόφιμα, ρούχα και αλλά εφόδια, για να βοηθήσουν τον κόσμο της ανεργίας και της φτώχειας. Δεν επρόκειτο περί αλληλεγγύης . Η αλληλεγγύη είναι συμπαράσταση. Και η συμπαράσταση πραγματώνεται όχι με ένα παλιό σακάκι, ένα μπουκάλι λάδι, μια φρατζόλα και μερικά ζευγάρια παπούτσια. Η συμπαράσταση απαιτεί φρόνημα και αγωνιστικότητα. Ενώ η αλληλεγγύη των “αγίων ημερών”, είχε κάτι από τον “δίσκο” της εκκλησιάς ή την παράκληση του ανέστιου και πένητα, με τη φράση “ελεήστε τον αόμματο”. Φυσικά και η “αλληλεγγύη” έπιασε τόπο. Ανακουφιστήκαν πολλοί άνθρωποι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αλλά η φιλανθρωπία ουδέποτε έλυσε προβλήματα. Είναι ασπιρίνη στον καρκινοπαθή. Δεν απαιτεί μαχητικότη...

Τρομοκρατική ενέργεια χαρακτηρίζουν όλοι οι σταθμοί, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί μέσω των δημοσιογράφων τους το συμβάν στα γραφεία της Ν.Δ. Το ίδιο είπαν και οι Γερμανοί κατακτητές μαζί με τους Έλληνες δοσύλογους όταν η αντίσταση ανατίναξε τη γέφυρα του γοργοποτάμου. Τρομοκράτες χαρακτήριζαν οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι τους Έλληνες Μακεδονομάχους που μάχονταν για τη λευτεριά της Μακεδονίας μας. Τρομοκρατική επίθεση χαρακτήρισαν και την ανατίναξη της γέφυρας του ποταμού Κβάι οι Ιάπωνες κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Τρομοκρατικές επιθέσεις χαρακτήριζε και η κυβέρνηση Βισύ στην κατοχική από τους Γερμανούς Γαλλία, τις επιθέσεις των αντιστασιακών Μακί. Και αν κάτσω να γράψω και άλλα τέτοια παραδείγματα, θα γεράσω στον υπολογιστή. Είναι απλά...Άπειρα. Προσωπικά πάντως κύριε δημοσιογράφε, δεν τρομοκρατήθηκα από αυτό το συμβάν σαν ελεύθερος πολίτης. Δεν ένοιωσα να απειλή τε η ασφάλεια της ζωής μου. Τρομοκρατήθηκα όμως από το συμβάν στη Σύρο με τον βιασμό και ξυλοδαρμό μέχρι ...

Στα ξέπλεκα μαλλιά μου χθες το βράδυ ένιωσα την ανάσα σου το χέρι σου άπλωσες να μου πάρεις τους φόβους κούρνιασα σαν μικρό πουλάκι μέσα στη θερμή αγκαλιά σου Ακούμπησα στο στέρνο σου οι παλμοί σου ερωτικό τραγούδι νανούρισμα θεϊκό... Έρωτα μου χαλάρωσα... Το χέρι του Μορφέα τα μάτια μου χαμήλωσε και ο έρωτας ύπνος στην αγκαλιά σου με βρήκε Μέχρι το πρώτο φως του ζωογόνου ήλιου ήσουν στα όνειρα μου... Έρωτα μου

Δεν ξέρω  αν στο τέρμα της ζωής μου  θα ξαποστάσω... Τώρα πρέπει να βιαστώ ,  να κυνηγήσω το όνειρο. Πρέπει να βιαστώ,  να τρέξω χωρίς ανάσα. Να προλάβω ,ζωή μου , εσένα. Ο χρόνος όμως... φεύγει πιο γρήγορα από εμένα. Βάσω Παπαδοπούλου-Μπουλούκου

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε να κρύβει εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!: -Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: «Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: «Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος, ότι θα το κάνω. Θ...

Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω! Τα λόγια που δεν κεντρίζουν Είναι σημάδι χαζομάρας. Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει Δεν έχει μάθει ακόμα Τις τρομερές ειδήσεις. Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που Είν’ έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα Γιατί έτσι παρα σιωπάς χιλιάδες κακουργήματα! Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο Ξέκοψε πια ολότελα απ’ τους φίλους του Πού βρίσκονται σ’ ανάγκη. Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω. Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ’ ό,τι κάνω, τίποτε δε μου δίνει Το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω. Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να μ’ αφήσει, χάθηκα.) Μου λένε: Φάε και πιες! Να ‘σαι ευχαριστημένος που έχεις! Μα πώς να φάω και να πιω, όταν Το φαγητό μου τ’ αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν Κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω; Κι ωστόσο, τρώω και πίνω. Θα ‘θελα ακόμα να ‘μουνα σοφός. Τ’ αρχαία βιβλίο λένε τί είναι η σοφία: Μακριά να μένεις απ’ τις επίγειες συγκ...

Κάθε βράδυ ντύνομαι τη μοναξιά , πανωφόρι στην κρύα νύχτα , και γυρνώ σε μια πόλη παγωμένων ανθρώπων αναζητώντας ανάμεσα στα ξέφωτα τη ζεστασιά της δικής σου μορφής.

Σήκω...! Έχεις μια ζωή να συνεχίσεις !                             Άνεμος Αλήτης